کمال‌الدین اسماعیل

شمارهٔ ۳۰۳ - و له ایضاً

ای در دعای جان تو اجرام یک زبان

وی در هوای مهر تو خورشید یک دله

در ظلمت حوادث عقل از برای خلق

افروخته ز رای تو صد گونه مشعله

از کوی آرزو بدر خانۀ کرم

کلکت کشیده باشد از انعام سلسله

رای تو و سپهر بهم شمع و شمعدان

دست نیاز و حلقۀ تو گوی و انگله

باما بوعده یی که نهادی وفا نمای

دانی که نیست رسم کریمان مماطله

چون من نخواهم و تو نیاری مرا بیاد

کاری بود درازتر از راه قافله

چون با تو از طریق مروّت من گدا

بر مردمی نهادم اساس معامله

چو با همه بزرگی و فرزانگی خویش

لایقق بود که این کنی اندر مقابله؟