کمالالدین اسماعیل
شمارهٔ ۲۱۸
۱
چون غنچۀ گل در تک و پو می افتد
از شاخ بهر باد فرو می افتد
۲
ز آغاز و سرانجام همی اندیشد
وز آمد و شد خنده برو می افتد
نظرات