کمالالدین اسماعیل
شمارهٔ ۲۲۷
۱
گل در مه روزه همچنان می خندد
گویی که بطنز بر جهان می خندد
۲
می روشن و نو بهار و مردم هشیار
گل را عجب آمدست از آن می خندد
نظرات