خاقانی
غزل شمارهٔ ۱۹۹
۱
روز عمرم در شب افتاده است باز
وز شبم روز عنا زاده است باز
۲
گویی اندر دامن آمد پای دل
کز پی آن در سر افتاده است باز
۳
چون نشینم کژ که خورشید امید
راست بالای سر استاده است باز
۴
قسم هرکس جرعه بود از جام غم
قسم من تا خط بغداد است باز
۵
همچو آب از آتش و آتش ز باد
دل به جوش و تن به فریاد است باز
۶
شایدم کالماس بارد چشم از آنک
بند بر من کوه پولاد است باز
۷
شد زبانم موی و شد مویم زبان
از تظلم کاین چه بیداد است باز
۸
سینهٔ من کآسمان در خون اوست
از خرابی محنت آباد است باز
۹
از مژه در آتشین آبم که دل
تف این غمها برون داده است باز
۱۰
رخت جان بربند خاقانی ازآنک
دل در غم‌خانه بگشاده است باز
تصاویر و صوت
نظرات