خاقانی
غزل شمارهٔ ۹۴
۱
هر تار ز مژگانش تیری دگر اندازد
در جان شکند پیکان چون در جگر اندازد
۲
کافر که رخش بیند با معجزهٔ لعلش
تسبیح در آویزد، زنار دراندازد
۳
دلها به خروش آید چون زلف برافشاند
جان‌ها به سجود آید چون پرده براندازد
۴
در عرضگه عشقش فتنه سپه انگیزد
در رزمگه زلفش گردون سپر اندازد
۵
شکرانهٔ آن روزی کاید به شکار دل
من زر و سراندازم گر کس شکر اندازد
۶
از روی کله داری بر فرق سراندازان
از سنگ‌دلی هر دم سنگی دگر اندازد
۷
هان ای دل خاقانی جانبازتری هر دم
در عشق چنین باید آن کس که سراندازد
۸
این تحفهٔ طبعی را بطراز و به دریا ده
باشد که به خوارزمش دریا به در اندازد
۹
تا تازه کند نامش در بارگه شاهی
کافلاک به نام او طرز دگر اندازد
نظرات