خاقانی
رباعی شمارهٔ ۱۴۵
۱
رخسار تو را که ماه و گل بنده بود
لشکر گه آن زلف سر افکنده بود
۲
زلفت به شکار دل پراکند آری
لشکر به شکارگه پراکنده بود
نظرات