خاقانی
رباعی شمارهٔ ۱۹۰
۱
ماند به بهشت آن رخ گندم گونش
عشاق چو آدم است پیرامونش
۲
خاقانی را نرفته بر گندم دست
عمدا ز بهشت میکند بیرونش
نظرات