خاقانی
رباعی شمارهٔ ۲۳۹
۱
چون سایه اگر باز به کنجی تازم
همسایهٔ من سایه نبیند بازم
۲
ور سایه ز من کم کند آن طنازم
از سایهٔ خود هم نفسی بر سازم
نظرات