خلیلالله خلیلی
رباعی شمارهٔ ۱۷
۱
از ابر سیاه لعل و گهر میریزد
وز دیدهٔ من خون جگر میریزد
۲
بیروی تو از هر مژهام در گلشن
دامندامن لاله تر میریزد
نظرات
بشی رحیمی