خلیلالله خلیلی
رباعی شمارهٔ ۳۹
۱
طفلی بودم غنوده بر بستر ناز
برخاست ز دور نغمه های دمساز
۲
تا گوش نهادم نه صدا بود و نه ساز
ای شور جوانی! تو کجا رفتی باز
نظرات