خیام

بر بستر خاک خفتگان می‌بینمدر زیرزمین نهفتگان می‌بینمچندان که بصحرای عدم می نگرمناآمدگان و رفتگان می‌بینم (رباعی شماره 39 از عطار(مختارنامه) باب 24

  "صحرایِ عدم" بر مَفرشِ خاک، خُفتگان می بینمدر زیرِ زمین، نَهُفتگان می بینم چندان که به صحرایِ عدم مینگرمناآمَدَگان و رَفتگان می بینم - مَفرَش: فرش، گستردنی- مَفرَشِ خاک: سطحِ کره یِ زمین، محلِ زندگی ما در این دنیا به فرشی پُر نقش و نگار تشبیه شده است.- خُفتگان: بی خبران، کسانی که در ناآگاهی بسر می برند و از جایگاهِ کنونیِ خود غافلند- نَهفتگان: مردگان، کسانی که اسیرِ خاک اند و از دیدِ ما پنهان هستند- چندان که: همین که، به محض اینکه- صحرایِ عدم: دنیا، روزگار، به صحرایِ نیستی و نابودی تشبیه شده است- ناآمَدَگان: آیندگان- رَفتگان: گذشتگان برداشت آزاد:خوب که نگاه می کنم، روی زمین پُر است از انسان هایی که گرفتارِ روزمرگی شده و از گذرِ شتابانِ عمرِ خود بی خبرند و اطلاعی از این که چرا به دنیا آمدند و اصلا هدف از بدنیا آمدن چه بوده است، ندارند. این در حالیست که زیرِ خاک، مملو از رفتگان و مُردگانی است که دستشان از زندگی کوتاه است. براستی، دنیا وادیِ نیستی است که پُر است از آیندگان و گذشتگانی که یا هنوز به دنیا نیامده اند و یا که از دنیا رفته اند. زندگی بسیار کوتاهِ ما زنده گان همچون درخششِ آذرخشی (صاعقه ای) است که در آسمانِ زندگانی ناگهان دیده شده و سپس برای همیشه ناپدید می شود. خوشتر زِ عیش و صحبت و باغ و بهار چیستساقی کجاست گو سببِ انتظار چیست هر وقتِ خوش که دست دهد مُغتنم شُمارکس را وُقوف نیست که انجامِ کار چیست پیوندِ عمر بسته به موییست هوش دارغمخوارِ خویش باش غمِ روزگار چیست دیوان حافظ » غزل 65 - عیش و صحبت: شادمانی و هم نشینی با خوش صورتان و خوش سیرتان- باغ و بهار: گشت و گذار آنهم در موسمِ بهار- ساقی کجاست گو سببِ انتظار چیست: کجا هستند کسانی که با توانایی ها و استعدادشان می توانند باعث شادمانی و شور و مستیِ در دیگران شوند و اندوه را از دل و سیمایِ مردمان بزدایند؟، برای چه زود دست به کار نمی شوی و بی دلیل تعلل می کنند؟- دست دهد: رخ دهد- مُغتنم شُمار: بها بده، قدردان باش- وُقوف نیست: آگاهی نیست، نمی داند- انجامِ کار: پایانِ کار، عاقبت- پیوندِ عمر: پیوستگی و تداومِ زندگی- بسته به موییست: به مویی بند است، هر لحظه ممکن است که پاره شود- هوش دار: هوشیار باش، غافل نشو- غمخوارِ خویش باش: در فکر شادمانی و سرخوشیِ خود باش، به درونِ خویش بپرداز، دل و روانِ خود را از آلودگی ها و تشویش هایِ ذهنی پرداخته کن- غمِ روزگار: درد و رنج دنیا، پرداختن به دنیایِ بیرون و گرفتاریهایِ آن

با سلام و عرض ادب محضر استادان عزیز و فرهیخته   در جام و پیاله یار عیان می بینم نقش ِ دو لبش بر لب ِ آن می بینم زان بوسه که داد یار ِما برلب ِجام عکس دوجهان در او عیان می بینم   با احترام،چاپ دوم دیوان ابوتراب عبودی

سلام بر همراهان همدل  از نیست بدر آمده تا هست شویم  وز باده هست خورده و مست شویم  از نیست به هست چون کمال و رشد است  حاشا که دوباره نیست شده،پست شویم ممنون از عزیزان

حقیقت هستی در رباعیات این بزرگمرد موج میزند