خیام

رباعی شمارهٔ ۱۵۸

۱

از آمدن بهار و از رفتن دی

اوراق وجود ما همی گردد طی

۲

می خور! مخور اندوه که فرمود حکیم

غمهای جهان چو زهر و تریاقش می

تصاویر و صوت

عکس

صوت

داوود ملک زاده :

زهرا بهمنی :

نازنین بازیان :

علی قلندری :

نظرات

kayvan shokoofan

۱۳۸۶/۱۲/۱۷ - ۰۶:۴۲:۳۵

Gooya dar mesraye nakhoste beyte dovom, "may khor " dorost bashad na "maykhorD"
پاسخ: با تشکر از شما، در مصرع مذکور «خورد» با «خور» جایگزین شد.

امین کیخا

۱۳۹۲/۰۴/۱۶ - ۰۸:۲۸:۳۵

در باب سنگ کوب کردن در خوردن می با منگ شنیده اید ؟ تا بحال گمان میکردم چون سنگ بر کسی کوبشی حاصل می شود ! گوییا غلت است و از واژهای فرانسوی است که coup یعنی کوبش , حالیا از می منگ بپرهیزیید که به هر لغتی باشد کار را زار میکند!

امین کیخا

۱۳۹۲/۰۴/۲۸ - ۰۷:۱۴:۴۱

حکیم که می گویند نخست پنج حکیم یونان است اولی امپدوکلس که امباذقلس به عربی می گویند بعد پیتاگوراس ( فیساغورس) و أرسطو أفلاطون و سقراط هستند ، البته حکیمان جایباش( محل) ندارند ولی حکیم ما هم ابوعلی و رازی وخیام ، سهروردی، فردوسی، ناصرخسرو، نظامی

امین کیخا

۱۳۹۲/۰۴/۲۸ - ۰۷:۱۶:۰۴

بر همگان درود ،

مهرداد پارسا

۱۳۹۷/۰۹/۲۰ - ۰۰:۲۶:۵۲

حکمای یونان هم به استناد رساله «ضیافت» افلاطون باده می نوشیدند و افلاطون در آثار خود از آن تمجید کرده. نمی دانم چرا برای عده ای باده گساری حکما عجیب است. در هر چیزی افراط مایه تیره بختی است، حتی آب زلال نیز اگر از حد خود خارج شود، همچون سمی مهلک در بدن آدمی عمل میکند و او را در دم می کُشد.

حبیب شاکر

۱۴۰۳/۰۴/۲۰ - ۰۴:۵۵:۱۹

سلام بر همراهان معزز  ای لب زده بر لبان ساغر هر دم  دانی شود از نوش تو عمر خم کم؟ بی درد منوش باده کاین آب حیات  باشد به هزار درد کاری مرهم  سپاس از همه دوستان

نمایش بیشتر