خیام

نیستی عدم وجود هستی است . در اسطوره آمده است که جهان از سه بخش تشکیل میشود: (1) بخش نیمه بیکران روشن (2) بخش نیمه بیکران تاریک (3) حد فاصله بین این دو بخش بالابنام "تهیگی" یا خلا در فیزیک مدرن از خلامیتواند یک جفت اضداد بوجود اید. به نوسانات خلا مراجعه شود.

امروزه دانشمندان بر این نظرند که : شکست تقارن عامل تنوع در هستی است.

چون نیست ز هر چه نیست جز باد بدستچون هست به هر چه هست، نقصان و شکستانگار که نیست هر چه در عالم هستپندار که هست هر چه در عالم نیستبطرز عجیبی صورت صحیح این رباعی در اینترنت وجود ندارد ( برخی آنرا به ابوسعید هم نسبت داده اند)مصرع اول واضحست که درست نیست (چون "هست" موضوع مصرع بعدی است و تکرارش وجهی ندارد و تناسبی هم با "نیست" در بیت دوم ندارد)وزن بیت دوم هم بنظر من درست نیست و درهرصورت من در یک نسخه چاپی اینطور دیده بودم.

در
پاسخ به عباس مشرف:مصراع اول پیشنهادی شما نمی/تواند درست باشد چون معنی ندارد که ما از نیستی ها بر دستانمان چیزی احساس کنیم مثلا ما پر پرواز نداریم و هرگز احساسی از آن هم نداشتیم اما مصراعی را که شما مردود میدانید از نظر معنی درست است چون ما از چیزهایی که هست با وجود اینکه وجود دارد بهره/ای نمی/بریم گویی از هرچیزی نسیمی بر ما می/وزد و از دست می/رود..

با سلام و درود.بسیار زیبا و ستودنی است این ابیات."انگار که هر چه نیست در عالم هست پندار که هر چه نیست در عالم هست" .واقعاً چی میخواد بگه؟تشکر از دوستان و حاشیه های بسیار زیبای آنان.حق نگهدارتان

بنظراین معنی را تداعی میکند که ندیدن دلیل بر عدم وجود نیست

جون از هرچه در دنیا هست هیچی در دست نیست.و همه چیز ناقص است لذا تصور کن هر آنچه در عالم وجود دارد نیست و بالعکس

هستی دنیا پندارین است و پندار تا هستی راهی ندارد

من هم فکر می کنم چه به لحاظ معنایی و چه از نظر فلسفی رباعی باید اینگونه باشد:«چون نیست ز هر چه نیست جز باد به دستچون هست به هر چه هست، نقصان و شکستانگار که هرچه هست در عالم نیستپندار که هرچه نیست در عالم هست»در حقیقت خیام این طور استدلال می کنه که چون ما از نبودن چیزهایی که نیستند اطلاعات خردی داریم (ندیدن دلیل بر نبودن نیست که حتی مثل به باد نیز خود دلیلی بر این مدعاست) و از آن چیزهایی که هستند اطلاعات ناکاملی داریم (علم ما نسبت به کل جهان بسیار محدود است) پس گویی آنچه که در عالم نیست می تواند باشد و همچنین آنچه که هست (ما فکر می کنیم وجود دارد) ممکن است نباشد.اتفاقا این گفته با این سوال فلسفی همخوانی دارد که مثلا ما چگونه وجود را اثبات می کنیم و می بینیم که نمی توانیم به طور کامل آن را اثبات کنیم و به طور مثال دکارت نهایتا پس از سالها تفکر چنین استدلال می کند که « فکر می‌کنم، پس هستم» و می بینیم که این استدلال به گفته خیام دارای نقصان و شکست است (به عنوان اثبات منطقی پذیرفته نیست) پس در واقع هنوز این امکان وجود دارد که «ما که هستیم، نباشیم!»از طرف دیگر همانطور که ما نمی توانیم استدلالی منطقی برای بودن چیزی (حتی خودمان) پیدا کنیم پس آنچه هم که می پنداریم وجود ندارد به لحاظ منطقی امکان وجود دارد چون باز هم نمی توانیم به شکل منطقی عدم وجودش را رد کنیم

سلام به نظر من مصرع اول اینطور باید باشهچون نیست ز هر چه هست جز باد به دست با این معنا که ما به غیر از باد(چیزی ناچیز) از هر چیزی که هست بهره ای نداریم (از اخر به اول مصراع معنا شده)مصراع دومچون هست بهر چه هست نقصان و شکستنقص و عیبی در هر چیزی که هست وجود داره(باز از اخر به اول)بهره و نقص زو مصرع بالا می تونه سود و لذت بردن یا آگاهی باشهو بیت اخر هم که همانطور که سایت ذکر کردن هست به نظرم و توی اون خیام تکلیفش رو با دنیا(عالم بود و نبود)روشن می کنه و می گه بی ارزشی دنیا با تمام لذایذ و معایبش رو بانگ می زنه

من فکر میکنم منظور حکیم در بیت اول این باشه: مثل نداشتن میمونه وقتی داری و ازش استفاده نمیکنی( در دست نمیگیری و جز باد کف دستت چیز دیگه ای نیست) و وقتی داری و استفاده میکنی هر لحظه امکان ازبین رفتن و نابودیش هست بنابر این ...

این یکی از سنگین ترین مباحث فلسفی جهان است که برای درک آن به ده ها نیچه نیاز داریم ! و پس از آنهم چیزی عایدمان نمی شود !

همه در نهایت بر مرگ خویش واقفیم. ولی چرا دل میبندیم ؟ چرا اینقدر به واقعیات این دنیا حساسیم و با پیگیری، راهی را می پیماییم که میدانیم در نهایت به قنا خواهد رسید.این مساله در وجود همه ما هست، همه واقفیم. منتها اکثرا از تفکر درباره آن اجتناب میکنیم. چرا؟ اکثرا به دلیل ترس از تفکر که نهایتا میدانیم به واقعیت مایوس کننده ای میرسیم. (چرا این دنیا هست، ما چرا هستیم، چرا دل به چیزی میبندیم که فانی است، اصلا این بازی مسخره دنیا و درد کشیدن مکرر برای چیست؟ کسی میداند که بعد از مرگ "واقعا" چه میشود؟ اصلا چرا آمدیم که بمیریم؟ چرا ....چرا....چرا..."چون نیست ز هر چه هست جز باد بدستچون هست بهرچه هست نقصان و شکست"خیام بر خلاف ما از این تفکرات مایوس کننده چشم پوشی نکرد و به شکلی زیبا، عاشقانه و عارفانه با این موضوعات برخورد کردهپس اینقدر واقعگرایی در مواجهه ما با این دنیا ضرورتی دارد؟ وقتی که در نهایت و به چشم بر هم زدنی قرار است که نباشیم و از ما جز گل برای کوزه گری در آینده چیزی نخواهد ماند."انگار که هرچه هست در عالم نیستپندار که هرچه نیست در عالم هست"

به نظر من منظور شاعر اینه که وقتی که از هرچیزی که ما وجودشون رو حس می کنیم، چیزی جز یه تجربه ی مختصر و زودگذری نیست و وقتی که تمام این چیزها کامل نیستن و فانی هستن، انگار که هرچیزی که در دنیا هست، نیست و با این جمله اون ها رو کم ارزش میکنه. مصرع آخر هم عکس همین مفهوم رو میگه و به چیز های دیگه ای اشاره میکنه که با ارزش تر و اصیل تر هستن ولی حداقل به اندازه چیزهای اول قابل درک و احساس نیستن.

به نظر من در بیت اول به جای" باد" بایست "یاد" بوده باشد و معنای مصراع یاد آوری این نکته هست که همه چیز در عالم یک وجود به صورت مجازی و تنها در ذهن داره و فیزیک ظاهری همه اشیا و موجودات نقصان پذیر هستند و تنها جلوه ذهنی (اطلاعات) اونها باقی میمونه. در تئوری اطلاعات (Information Theory) موجودیت اطلاعات مانند سایر کمیت های فیزیکی قابل اندازه گیری، رد گیری و پردازش هست. باقی بودن روح میتونه به نوعی تعبیر به باقی بودن اطلاعات باشه.

منظور شعر از دیدگاه سروش اخلاقی:چون هر چیزی که نداری (جز امور غیرقابل حصول مثل باد) را میشود بدست آوردو چون در هر چیزی که در اختیار داری احتمال از دست رفتن وجود دارد پسداشته هایت را جوری قدر بدان که انگار مانندش در دنیا نیستو طوری به نداشته هایت فکر کن که انگار مانند آن در دنیا (به وفور) وجود دارد.

درود بر همه ی پارسی دوستان.این رباعی به نظر من خیلی رمز آلوده چندروزی هست دارم بهش فکر میکنم و هربار به یک معنی تازه برمیخورم. فکر میکنم مصرع اول بیت اول با مصرع دوم بیت دوم جفت میشه و مصرع دوم بیت اول با مصرع اول بیت دوم.1- در مصرع اول بیت اول داریم: چون نیست ز هر چه هست جز باد بدستدر این مصرع "هست" همان خیالاتی هست که دین در مورد آن دنیا تبلیغ میکند. خیام به نوعی هنرمندانه میگه این خیالاتی که "هست"، تهی هست. "باد بدست" معنی تهیدستی میده و اینجا به نظرم باید پوچ بودن معنی بده. با این توضیح میشه این مصرع رو اینطور نوشت: "نیست" این خیالاتی که "هست" جز "پوچ"2- حالا بریم سر مصرع چهارمی که با مصرع اول معنیش کامل میشهپندار که هرچه نیست در عالم هست: اینطور فکر کن که تمام اون خیالات خوش از جهانی دیگر که پوچ هست، تو همین دنیای خودمون هست.3- مصرع دوم:چون هست بهرچه هست نقصان و شکست منظور از این "هست"، جهان مادی هست. یعنی همه چی آخر نیست و نابود میشه. 4- و در آخر مصرع سوم که با مصرع دوم معنیش کامل میشه:انگار که هرچه هست در عالم نیستاین طور فکر کن که هرچیزی که در این دنیاست و سرانجامش شکست و نابودیه، در این دنیا نیست. (نتیجه گیری: پس از زندگی و حال لذت ببر) امیدوارم توانسته باشم منظورم را برسونم. دوستان لطفا نظر بدید

بصورت اجمالی نظریات بالا را خواندم ، در حقیقت معنی صحیحی از آنها استنباط نکردم ، خیام آنجه را که در این دنیا وجود دارد را کامل و بی نقص نمی داند ، و لذا این رباعی را بهمین دلیلی سروده است ، او در بیت اول می گوید که هرچه بدست می آوری در دست ات نخواهد ماند و مانند باد از کنارت خواهد گذشت و نیز آنچه که بدست می آوری کامل و بی نقص نیست و این نکته را بدان و آگاه باش . در بیت دوم می گوید چون آنچه که باید در این دنیا باشد ( هست ) در این دنیا وجود ندارد ( نیست ) ، در خیال ات تصور کن که وجود دارد ، یعنی رویایی به این دنیا به نگر نه واقعی زیرا در غیر اینصورت روان ات بدلیل کمبود های دنیوی آزرده خاطر خواهد شد .

این شعر بر نظریه ماتریکسی بودن دنیا تاکید میکند و هیچ توضیحی نیاز ندارد، برای درک بیشتر مطلب در مورد واژه های کوانتوم ، کوارک، استرینگ تحقیق کنید.

متن رباعی بدین وزن صحیح است: چون نیست ز هر چه هست جز باد بدستچون هست به هرچه هست نقصان و شکست انگار که هست هرچه در عالم نیست پندار که نیست هرچه در عالم هست

پیشنهاد می کنم برای اینکه دیدگاه شاعر رو بهتر درک کنیم؛ فرض کنیم شاعر بعنوان ذره ای آگاه در جسم یک انسان زندگی میکنه و از تاثیر عالم خارج از آن جسم بر سرنوشت خود به این نتیجه رسیده که سبک زندگی خاصی برگزیند.از یاد نبریم شاعر دانشمند ؛ریاضی دان و فیلسوف نامداری هست که ضمن اینکه سبک زندگی خاصی رو توصیه میکنه از کاووش و کسب آگاهی دست برنداشته ...بهرحال قضاوت او کار راحتی نیست .خوندن اشعار خیام به من احساس خوبی میده بشما چطور؟

چون نیست ز هر چه هست جز باد بدستچون هست بهرچه هست نقصان و شکستدر مصرع اول شاعر گفته از هر چیزی که هست به علت ضعف شناختیتنها مقدار ناچیزی در اختیار ماست که ان را به باد تشبیه کردهو در مصراع دوم اینطور به نظر میرسد که گفته در غیر اینصورت چرا تا این حد نقص و ایراد در کار کار هستی وجود داردبه بیان ساده تر شاعر نمیداند که این نقصانی که در کار اشیاء مشاهده میشود از ضعف شناختی ماست یا از خود ابجکت......من الان هر چه فکر میکنم به نظر بَهر صحیح تر از به هر باید باشد....و ضمنا من ادبیات نخوندم و لذا اگر از دوستانی که ادبیات خواندن نظر خواهی میشد شاید بهتر میبود.....در گنجور دو خوانش وجود دارد که در هردو به هرچه تلفظ شدهفقط جای این سوال همچنان باقیست که اگر به هرچه صحیح تر است چرا به و هر سرهم نوشته شدهکسی نظری درین مورد دارد؟

درودکاملا با نظر 9ناب عباس مشرف رضوی موافقم زیرا :حکیم بزرگوار در این رباعی درباره هرآنچه نیست و هرآنچه هست میگوید پس به نظر میرسد چنین صحیح باشد که گفته باشد:چون نیست به هرچه نیست جز باد بدستچون هست به هرچه هست نقصان و شکست پس اینگونه که سایت محترم درج کرده است بنظر اشتباه باشد:چون نیست به هرچه هست جز باد به دست !شاعر در مصرع اول درباره نیستی میگوید ودر مصرع دوم درباره هستی و جدای از صناعات ادبی که نیستی را با نیستی و هستی را یا هستی همراه کرده است از لحاظ مفهومی نیز اینگونه صحیح است که گفته باشد :چون نیست به هرچه نیست جز باد به دستچون هست به هرچه هست نقصان و شکستمعنی شعر کاملا گویا و واضح است ولی در سرودن چون نیست به هرچه هست جز باد بدست !بی معنی و نامفهوم است.

درود بہ همہ عزیزانچون بہ هر چہ هست جز باد بدستے نیست= چون بہ هر چہ هست نقصان و شکست هست (برهانے براے بیت دوم)هر چہ هست (متناسب مصراع اول و دوم) انگار در عالم نیستتو گویے هسٹے عالم مجموعہ همہ نیست هاست.بطور کلے گلایہ و بیان تناقض هستے و نیستے است

این رباعی نجومی، فلسفی، عرفانیستمیگه همه چیز های این عالم دارای عمری هستن و از بین رفتنی و در قالبِ اصلِ تولد و مرگ قرار دارند مثل خورشید و سیارات و ستارگان و کهکشانها انگار یعنی بنگر که همه چیز های کائنات (هر چه هست) زمانی نیست میشوندپندار یعنی با دیده بصیرت نگاه کن که وقتی چیز ها از بین میروند فقط ((هیچ چیز)) (خلاء یا فضای خالیه در بر گیرنده این چیزها (حتی Big Bang ) روزی در آن بوده باقی میماند پندار که هرچه نیست((هیچ چیز)) در عالم هستدر ضمن ((هیچ چیز)) جاودانیست و در قانونِ تولد و مرگ نمیگنجدخیامِ بزرگ1000 سالِ پیش گفته که اخیراً دانشمندان به آن دست یافتند(روحش شاد)

در
پاسخ به آقایان مشرف و خوانین زاده نسخه ای قدیمی از رباعیات حکیم خیام نیشابوری دارم که سال چاپ ندارد ولی مقدمه و حواشی آن به قلم استاد محمد علی فروغی در فروردین ماه 1320 خورشیدی قلمی گردیده است و مستند به این کتاب نگارش درست رباعی شماره 29 همان است که در ابتدا و به قلم عزیزان گنجور آمده است چون نیست ز هر چه هست جز باد بدست چون هست بهر چه هست نقصان و شکست انگار که هر چه هست در عالم نیستپندار که هر چه نیست در عالم هستپر واضح و روشن است که دیده ها شنیده ها مطالعات تجربیات و چه بسا خون دل خوردن ها دست به دست هم داده و ذهن خلاق حکیم نیشابور این رباعی ارزشمند را برای ما به یادگار گذاشته است معنی و مفهوم درست و کامل شعر نزد شاعر آن است شاید نزد پژوهشگران و خیام شناسان نیز هم.... ما خیام خوانان و خیام دوستان هم متناسب با حس و حال، شرایط و دانسته ها جرعه ای از آن دریای معنی را درست یا نادرست و امیدوارم به درست دریافته و با دیگران به اشتراک می گذاریم .... لذا شایسته است انصاف را رعایت و بدون سند و مدرک از اظهار نظر و دستکاری در اصل شعر پرهیز نماییم.

طبق نقل سرکار خانم طیّه در این نوشتهٔ تلگرامی این رباعی به شمس الدین محمد‌ کیشی منسوب است (از رسالۀ گشایش نامه به تصحیح نجف جوکار صفحهٔ ۸۷ نقل شده).

درود بر همه قبل از این که، این رباعی را معنی کنم. لازم است بطور خیلی مختصر به زمان عمر خیام نیشابوری، اشاره کنم. این شخصیت نادرِ روزگار، در سال ۴۲۷ شمسی به دنیا آمده و در سال ۵۱۰ شمسی فوت کرده است. دانشمندان کیهان شناس در زمان حال اعلام کرده اند. کائنات بقدری عظیم هست که فقط ۴/۵ در صد آن تا بحال شناسایی شده و هنوز ۹۵/۵ درصد آن شناسایی نشده است. حالا شما حدس بزنید، در زمان خیام، از این عظمت کیهان، بغیر از خیام، برای سایر افراد، چقدر شناخته شده بوده است؟!. خیام؛ منجم، فیلسوف، ریاضی دان، شاعر، موسیقی دان و بطور کلی "همه چیزدان" بوده، ضمن اینکه شاگردانی داشته، بطور عام با مردم هم در تماس بوده و زندگی می کرده است. افراد مختلفی در همه زمانها، وجود داشته و دارد که با سواد تک بعدی، بدون اینکه از ادیان و عقاید دیگران و یا علوم مختلف زمان خود اطلاع داشته باشند، فقط به کتاب و عقاید خود می چسبند و می گویند: اِلّا و بِلّا وضعیت عالم و آدم و کل کائنات همین است و بس. خیام این رباعی را برای آرامش مردم و فیصله دادن به همچون بحث ها، گفته است. معنی ساده مصرع به مصرع: هر چه در دنیا هست، مصداق و دلایل معتبر از چگونگی بوجود آمدن آنها، در دست نیست. در همه چیزهایی که در دنیا وجود دارد؛ ممکن است؛ عیب، ایراد و نقصان وجود داشته باشد. [فرقی به حال دنیا ندارد که] فکر کنید؛ چیزهایی که در دنیا وجود ندارد، موجود هست، و یا چیزهایی که در دنیا وجود دارد، موجود نیست. منظوراصلی : بود و نبود دارایی های کائنات به شما مربوط نمی شود. برای اینکه، عامل بوجود آورنده و گرداننده ی کائنات شما نیستید و کائنات فقط برای شما بوجود نیامده است که ایراد بگیرید؛ چرا این هست، آن نیست، این درسته و آن نادرست است ( بقول ترک ها: کائنات بودور که وار = کائنات همینه که هست). تفسیر کوتاه: با هست و نیستِ، درست یا نادرست بودن کارهای کائنات، کاری نداشته باشید، شما خود نیز، جزو کائنات هستید. همچنانکه همه عوامل دنیا - مثل یک مجموعه چرخ دنده- در پی کار خود هستند. شما هم مثل سایر عوامل دنیا، در پی کار و زندگی خود باشید. به وظایف و رسالت خود عمل کنید. پاپیچ دیگران و دیگر عوامل کائنات نباشید. توضیح: عبارتِ "ز هر چه هست" در اینجا؛ مایملک، شیئ، دارایی و هرآنچه در کائنات وجود دارد. انگار = فرض کن، تصور کن، فکر کن. پندار = بپندار، گمان ببر، خیال کن. باد بدست= باد در دست، باد در مشت. کنایه از بی نتیجه بودن، نامعلوم بودن. سخن چند گفتم بچندین نشست ز گفتار باد است ما را بدست ."فردوسی"

این ببین باری که هر کش عقل هست  /روز و شب در جستجوی نیست هست ... -- ما عدم هاییم هستی ها نما/ تو وجود مطلقی فانی نما ... هر چه در معرض زوال و نابود شدنیست " نیست  "می باشد، در صورتیکه ما ظاهریون به غلط فکر میکنیم "هست "می باشند. آنچه در واقع هست و وجود دارد و به چشم ما عوام دیده نمیشود آن در واقع هست می باشد. انسانهای بزرگ در جستجوی نیست ها می باشند؛ در این بیت خیام داره به ما هشدار میده که آن چیزی که تو دنبالش هستی مثل باد در دست میماند و ما باید بریم دنبال آن نیست هایی که اصل مطلب آنها هستند.

سلام و ارادت واقعا رباعی بسیار کمر شکن و فلسفی_ادبی است یا هست و مرا دسترس امکان نیست یا دسترس هست و بلا نقصان نیست پندار که نیست ، هست دور از دستت انگار که هست،هرچه در دوران نیست

ظاهرا مصراع اول اشتباه نوشته شده. ظاهرا به این نحو است: چون نیست ز هر چه نیست جز باد به به دست (یعنی از گذشته چیزی باقی نمانده و از آینده هم چیزی الان موجود نیست. مثل باد در دست میمونن.)   چون هست به هر چه هست نقصان و شکست (یعنی چیزی هم که الان هست دارای نقص است)  

چون نیست ز هر چه هست جز باد به دست‏چون هست ز هر چه نیست نقصان و شکست‏انگار که هر چه هست در عالم نیست‏پندار که هر چه نیست در عالم هست به نظر من اینجوری درست تره. هم به دلیل بازی با تضاد هست و نیست یکی در میان که به زیبایی ادبی می افزاید. هم از نظر معنی منتقل شده. چون نیست ز هر چه هست جز باد به دست = به دلیل اینکه از چیزایی که "هست" جز بادی در دست نداریم‏چون هست ز هر چه نیست نقصان و شکست = و به دلیل اینکه هر چیزی که "هست" به خاطر چیز هایی که ندارد نقصان و شکست دارد‏انگار که هر چه هست در عالم نیست = انگار به نظر می آید که هر چیزی که "هست" ارزشی ندارد و نیست‏پندار که هر چه نیست در عالم هست = پس تو در نظر بگیر و تخیل کن که هر چیزی که "نیست" در عالم وجود دارد

حافظ از دولت وصل تو سلیمانی شد (یافت) یعنی از وصل تو اش نیست به جز باد بدست   و در اینجا هم چون نیست ز هرچه هست جز باد به دست...  از دولت هر وصلی جز باد در دست نیست...   اما نظر دوستانی که میفرمایند چون نیست ز هر چه نیست جز باد بدست... این نظر هم هرچند جسارتاً به شدت غیر فنی و بی ارتباط، اما من کمی ربطش میدم که اون دوستان هم خوش باشند: در مصراع آخر فرمود پندار که هرچه نیست در عالم هست... ای بسا این اشاره ای به شیوه ی خلقت داشته باشه شیوه ی خلقت خدایان نه شیوه ی خلقت من و شما   از آنچه نیست هم یک باد در دستت هست: در ‌پندار خویشتن پدیدارش کن، تا مانند هستی بشه... تا هستی بگیره...   پس مراقب باشیم که فقط ‌و فقط رویایی کامل در پندار داشته باشیم.

دنیا دنیای محدودیت ها و محرومیت هاست پس با داشته و نداشته هاتون شاد باشید

سلام بر دوستان عقیده ی بنده این است: پندار که هرچه نیست در عالم هست تمام چیز های واقعی قابل دیدن نیستن  مثل انرژی، فرکانس. شما اون چیز هایی که قابل دیدن نیستن رو درک کن و با انها هم فرکانس شو

چون نیست ز هرچه هست جز باد به دست چون هست به هرچه هست نقصان و شکست انگار که هرچه هست در عالم نیست پندار که هرچه نیست در عالم هست دیالکتیک هگلی را میتوان در اندیشه خیام جستجو کرد: هر پدیده ترکیب هستی و نیستی است. هر هستی را به دلیل موقت و مشروط بودن می توان نیست انگاشت، و هر نیست نیز به شرط ایجاد شرایط لازم می توان به هست تبدیل شود. همه چیز در عین و ذهن سنتز این هستی و نیستی است. به قول معروف حتی در ساده ترین تغییر مکان شئ در یک نقطه هست و در همان نقطه نیست. ترکیب هستی و نیستی به صورت جهان متعین و مشخص پدیدار می شود. 

مانند نسبیت انیشتین سروده شده .به هر جهت خیلی حرفه... خیلی   روح وروانش پرنور

  با اجازه حضرت دوست،  اگر کلمات چون، انگار و پندار را حذف کنیم، وبا کمی جابجایی: ز هر چه هست جز باد به دست نیست (فنا پذیری همه چیز و همه کس و تهی دست بودن آدمیزاده در لحظه هستی - نیستی، صفر و یک شدن) به هر چه هست نقصان و شکست هست (همه چیز در حال کاهیده شدن، تجزیه شدن degradation)  هر چه هست در عالم نیست (یک وصفر) To be, or not to be: that is the question هر چه نیست در عالم هست (صفر و یک)  جهان در صفر و یک شدن، هست و نیست شدن،  تغیر و تحول و  ناپایداری (فنا) هیچ چیز ماندنی نیست (چون ناپایدار است، صفر-یک-صفر-یک-صفر...)  ورود و خروج هستی در عالم نیستی و نیستی درعالم هستی. جام می ننهی زمین چون فانی هستیم.  البته بعنوان کسی که تخصص بیولوژِی و مهندسی دارد: نگاه شخصی من به زندگی چیزی نیست جزاین که زندگی  لحظه ای نیست جز نفس حبس شده در ریه ها، مابین دم و بازدم، ورود سدیم و خروج پتاسیم  به سلول های قلبی، باز و بسته شدن ها دریچه های دهلیزی و بطنی قلب (پمپاژ خون به سراسر بدن در هرضرب آهنگ موسیقیایی ش)، زندگی لحظه ناب بین بستن و باز کردن چشمان (خواب و بیداری)، حدفاصل صفر و یک (سیستم باینری، کامپیوتر)، زندگی مان چیزی نیست جز لحظه ای بین آمدن و رفتن، هست و نیست شدن، .....نیست  و هست شدن، چیزی نیست زندگی، جزفاصلهٔ بین دو قله متوالی موج، لحظه ای بین منفی و مثبت شدن ها. لطفا درباره طول موج، نور و مطلب زیر هم دوست داشتید مطالعه کنید تا اندیشه ریاضی دان و فیلسوف بزرگ ایرانی در این شعر بهتر و بیشتر درک شود. transformation   تغیر حال از هست به نیست و از نییست به هست: تعریف زندگی است A zero-crossing is a point where the sign of a mathematical function changes (e.g. from positive to negative), represented by an intercept of the axis (zero value) in the graph of the function. It is a commonly used term in electronics, mathematics, acoustics, and image processing.     

سلام خدمت عزیزان و ممنون از تفکرات و نظراتتان به راستی ما چقدر در مورد همین کلمه هست و نیست فکر کرده ایم!؟ اصلا هست چیست، نیست چیست؟ زمانیکه چیزی نیست باشد خودِ نیست چطور به ذهن ما خطور میکند و چه تصوری از نیست در ذهن ما نقش میبندد؟ آن تصور از نیست در ذهن ما هر چه باشد غلط است و آن نیست، نیست! چرا؟ چون نیست درظرف ذهن نمیگنجد. ما نمیتوانیم چیزی را تصور کنیم که هیج تصویر یا هویتی از آن نداریم. حالا برویم سراغ هست، هست چیه؟ هست و هستی تا کجا ادامه داره؟ چه چیزهایی هست هستند و هست بودن چه ویژگی هایی دارد؟ در ظاهرهمه ی چیزهایی که ما مشاهده و لمس میکنیم و برای ما محسوس می باشند هست هستند، حال آیا ما همه ی هستی را دیده ایم یا لمس کرده ایم!؟ این همه کرات دیگرو کهکشان و ستاره و... که تا بی نهایت ادامه دارد را ما متوجه آنها میشویم؟ همین کره ی خاکی با این آنگستروم بودنش در مقابل هستی رو ما حد اون رو درک نمیکنیم! فقط یه چیزایی از دورو اطرافمون رو که برای ما قابل حس می باشند رو هستی می انگاریم. پس اون هستی بی نهایتی که عرفا و بزرگان گفته اند رو هم ما درک نمیکنیم، اصلا درک مفهوم بی نهایت برای ما دشوار است! پس نه هست رو و نه نیست رو درک صحیحی از آن داریم! پس این آدم عاجزواقعا به چیش مغروره!! به کار بردن کلمات که ملاک نیست، کلمات ظرف هستند وتقریبا همه افراد اصلا متوجه کلماتی که به کار میبرن نیستن. القصه فردی مثه خیام ازمن نوعی بیشتر متوجه میشه که چی میگه و به نظرحقیر منظورش اینه آنچه ما میبینیم و برایمان محسوس است در واقع نیست (چون فانی هستند) و اتفاقا آنچه ما نمیبینیم و لمس نمیکنیم آن باقییست و در حقیقت وجود دارد. به قول مولوی عزیز: کارگاه گنج حق در نیستیست / غره ی هستی چه دانی نیست چیست!؟ و در نهایت مولوی هکه چیز را جز خداوند عدم میداند حتی ما انسانها : ما عدم هاییم هستی ها نما / تو وجود مطلقی فانی نما... وجود و هستی مطلق از آن خداوند است، باور کنید ما فکر میکنیم که هستیم ولی در حقیقت نیستیم، و فکر میکنیم او نیست در صورتیکه همه چیز اوست. در نهایت امیدوارم خداوند مدد نماید تا برغرورمان غلبه کنیم و غره ی هستی نباشیم تا کمی بفهمیم نیست چیست...(سعی کردم به خلاصه ترین شکل ممکن بنویسم وگرنه این بحث را پایانی نیست)