خیام

مهدی جان خردمندانه نوشتی و زیبا. تشکر میکنم از توضیحاتت در باره کلام خیام.

فرصت شمار صحبت کز این دو راهه منزل چون بگذریم دیگر نتوان به هم رسیدن

.. بیا بیا که زمانی ز می خراب شویممگر رسیم به گنجی در این خراب آباد ..

مرا بهر تو باید زندگانی..

گر بخواهی که بجویی دلم ، امروز بجویورنه بسیار بجویی و نیابی بازم بیتی از غزلیات قدیم شیخ با مطلع: از تو با مصلحت خویش نمی پردازمهمچو پروانه که می سوزم و در پروازم

وقتی ناصرالدین شاه متوجه شده بود که ادبای اروپا اینهمه به خیام عشق میورزند به یکی از ایشان گفته بود این خیام چیست که اینهمه او را بزرگ میدارید در دربار من صد شاعر بزرگتر از خیام است. بیچاره آن ادیب هم جز خندیدن به این شاه کم فهم چه میتوانسته بگوید. خواستم بگویم خیام با رباعیاتش بر قله ای ایستاده که البته چشم امثال ناصرالدین شاه قادر به دیدن آن است. همچنانکه البته شاهنامه و فردوسی. اگر کسی خواست این قله ها را تپه بداند مختار است و البته و صد البته چیزی از خیام و فردوسی کم نمیشود. یا مولانا و سعدی و.حافظ و هر کدام از این عزیزان که تا ابد موجب افتخار مایند. می نوش و گلی بچین، که تا در نگری/گل خاک شده ست و سبزه خاشاک شده ست. گمان نمیکنم کسی بتواند انسان و هستی را زیباتر و خلاصه تر از این بیان کند.پاینده باشید.

با گل گفتم ابر چرا می گرید ماتم زده نیست بر کجا می گریدگل گفت راست همی باید گفتبر عمر من و عهد شما می گرید (انوری رباعی شماره 219)

گلها چو به باغ جلوه را ساز کنند وز غنچه نخست هفته‌ای ناز کنند چون دیده به دیدار جهان باز کنند از شرم رخت ریختن آغاز کنند (رباعی شماره ۱۸۳ از انوری)

سلام بر دوستان عزیز ساقی گل و سبزه بین چه زیبا گشته یک هفته دگر محو به صحرا گشته تا هست تورا فرصت شادی دریاب خوش باش دراین بزم که بر پا گشته تشکر

زیبا

گل صبحدم از باد برآشفت و بریخت با باد صبا حکایتی گفت و بریخت بد عهدی عمر بین، که گل ده روزه سر بر زد و غنچه گشت و بشکفت و بریخت (رباعی شماره 11 از عراقی)