خیام

چقد سخته وقتی عمر میگذره و هیچ کاری رو تو زندگی آدم به انجام نرسونده باشه .

پیری رسید و فصل جوانی دگر گذشت دیدی دلا که عمرو چسان بی خبر گذشت

پیری رسید و فصل جوانی دگر گذشت دیدی دلا که عمرو چسان بی خبر گذشت

براستی بعد از گذر عمر و نگاه به گذشته باید گفت:"افسوس ندانم که کی آمد، کی شد"خیلی زیباست.

پیوند به وبگاه بیرونیکلیپشو ببینین

طبق تصحیح محمد علی فروغی مصرع آخر "فریاد ندانم که کی آمد کی شد" آمده.

شد در مصرع اخر به معنای رفت میباشد:)

از دی که گذشت هیچ ازو یاد مکنفردا که نیامده ست فریاد مکنبرنامده و گذشته بنیاد مکنحالی خوش باش و عمر بر باد مکن

افسوس که نامهٔ جوانی طی شد وان تازه بهار زندگانی طی شدآن مرغ طرب که نام او بود شبابافسوس ندانم که کی آمد کی شد

افسوس که ایام جوانی بگذشتدوران نشاط و کامرانی بگذشتتشنه به کنار جوی چندان خفتمکز جوی من آب زندگانی بگذشت (رباعی شماره ۱۶۳ از ابوسعید ابوالخیر)

  " نامه یِ جوانی"   افسوس!  که  نامه یِ جوانی  طِی شد وآن  تازه بهارِ زندگانی   دِی شد   آن مرغِ طَرَب  که نامِ او  بود شَباب افسوس!  ندانم  که  کِی آمد  کِی شد   - نامه یِ جوانی: دورانِ جوانی به دفتری تشبیه شده است که برگ هایِ آن روزهایِ خوشِ آن دوره است - طِی شد: سپری شد، درنوردیده شد، گذشت - تازه بهارِ زندگانی: دورانِ جوانی به نوبهار تشبیه شده است - دِی شد: به پیری و کهنسالی رسید. از نوبهارِ جوانی  به زمستانِ سردِ  پیری رسید - مرغِ طَرَب: شادی و شادمانی که ویژه دورانِ  پُرشور و طراوتِ جوانی است  به پرنده ای سرشار از انرژی  تشبیه شده است - شَباب: جوانی - ندانم که کِی آمد کِی شد: اینقدر سریع اتفاق افتاد  که اصلا متوجه نشدم که  این پرنده یِ جوانی، کِی روی شاخه یِ زندگی ام  نشست!  و کِی پرید و  برای همیشه رفت.   برداشت آزاد:   آه و دریغ!  که برگ های دفترِ زندگی در دورانِ جوانی  به پایان رسید و  نوبهارِ جوانی  با همه شور و طراوتش  جایِ خود را  به زمستانِ سردِ پیری و کهنسالی داد.  دوران جوانی که همچون پرنده ای  روی شاخه یِ زندگی ام  نشسته بود و مشغول بازی و آوازخوانی بود  را  بخاطر درگیری های ذهنیِ بیهوده ام  از دست دادم تا جائیکه اصلا نفهمیدم که  کِی  این پرنده نشست و  کِی پرواز کرد و  برای همیشه رفت!   افسوس!  بر این عمرِ گرانمایه  که بگذشت ما  از سَرِ تقصیر و خطا  درنگذشتیم   پیری و جوانی  پِیِ هم  چون شب و روزند ما  شب شد و  روز آمد و  بیدار نگشتیم   چون مرغ  بر این کُنگِره  تا کِی  بتوان خواند یک روز  نگه کن  که  بر این کُنگِره  خِشتیم                       سعدی» مواعظ» غزلیات» غزل ۴۷   - افسوس!  براین عمرِ گرانمایه  که بگذشت /  ما  از سَرِ تقصیر و خطا  درنگذشتیم:   دریغ و حسرت  از این زندگیِ  پُرارزشی که  بدونِ بهره بردن از آن سپری شد و ما همچنان در حال تکرارِ اشتباهات, گمراهی و سردرگمی هستیم   - پیری و جوانی  پِیِ هم  چون  شب و روزند /  ما  شب شد و  روز آمد و  بیدار نگشتیم:  همچون آمدنِ شب که پس از پایانِ روز پدیدار می شود، تاریکیِ پیری نیز پس از روشناییِ جوانی، با همان شتاب می آید. شگفتا  که روز و شب  در پیِ هم می آیند، دوران جوانی سپری می شود، پیر و فرتوت می شویم،  ولی  ما هنوز در خوابِ غفلت و  ناآگاهی هستیم   - چون مرغ  بر این  کُنگِره  تا  کِی  بتوان خواند / یک روز  نگه کن  که  بر این کُنگِره  خِشتیم :  این جهان کاخی است ساخته شده از خشت گِلِ مردمانی که سالیانی نه چندان دور زندگی می کرده اند و حال ما، همچون پرنده ای بی خبر  بر سرِ کنگره یِ این کاخ در حالِ اتلاف زندگی خود هستیم و زمانی متوجه خواهیم شد که خِشتی از این کاخِ روزگار شده  که دیگر کاری از ما ساخته نیست.

سلام بردوستان گرام  دوران طلایی جوانی سر شد  شاخ گل عیش و عشرتم پرپر شد  من بیخبر و نشد عیان کاین دوران  کی آمد و چون گذشت و کی آخر شد  سپاس

افسوس که نامهٔ جوانی طی شد و آن تازه بهار زندگانی دی شد و آن مرغ طرب که نام او بود شباب فریاد ندانم کی آمد و کی شد