خیام

در این رباعی به ارزش وقت به عنوان سرمایه زندگی اشاره شده است، چرا که برای انجام دادن هر کاری در این جهان به زمان احتیاج داریم و بدون زمان نمیتوان هیچ کاری انجام داد، از سوی دیگر زمان پیوسته در حرکت است و ما را با خود به پایان کار نزدیک میکند. اکنون که تنها سرمایه ما زمان است و از سوی دیگر نمیتوان آن را متوقف کرد نباید آن را حتی به اندازه یک نفس جز در شادمانی بگذرانیم و از اشتغال به دشمنی در این فرصت گذرا و غیر قابل تکرار خودداری کنیم.

گر یک نفست ز زندگانی گذردمگذار که جز به شادمانی گذردزنهار که سرمایهٔ این ملک جهانعمراست بدانسان گذرانی گذرد

سلام بر بزرگان  گر یک نفس از عمر تو باقی ماند  مگذار که غم توسن خود را راند  سرمایه بی بدیل انسان عمر است  حیف است که دل کام از او نستاند  ارادتمند دوستان

ابیات و رباعیات خیام با جابه جایی یک ویرگول،،،معنی یا بهتر بگیم منظور شاعر ۱۸۰ درجه تغییر میکنه.مثلا در مصرع آخر اگر مکث رو بعد از «چنان» بکنیم میشه **کِش گذرانی گذرد** که  «کِش»در اینجا معنی خوش میده و میشه= خوش گذرانی حال اگر مکث را بعد از «کِش»بگذاریم و اینگونه بخوانیم:(چنان کِش،گذرانی گذرد!) منظور این مصرع تغییر میکند و اینگونه به نظر میرسد که کلمه*کِش* به نحوه چگونگی صرف کردن عمر اشاره دارد و دیگر خوش گذرانی صِرف نیست و یک نوع مرام و مسلک زندگی کردن است،مثل درویشی یا قلندری. حال اگر به جای ضمه زیر  ( ِ) از زبرجد استفاده کنیم:  چنان کُش،گذرانی گذرد(بِکُش) یا: چنان کَش،گذرانی گذرد این از انعطافیه که باستانی ترین زبان زنده حال حاظر جهان دارا میباشد.زیباست