خیام

عاشق این رباعی هستمبخاطرش سال 86 با یکی که بهش حس داشتم خداحافظی کردم

" رازِ نَهُفت " مِی خور  که به زیرِ گِل  بسی  خواهی خُفت بی مونس و  بی رفیق و  بی همدم و  جُفت   زِنهار  به کس مگو  تو  این  رازِ نَهُفت هر لاله که پژمرد  نخواهد بِشکُفت - زیرِ گِل: زیرِ خاک - زِنهار: بپرهیز، بر حذر باش   برداشت آزاد: باید همیشه شاد بود و هیچ غمی به دل  راه نداد، چرا که قطعا مرگ ما  فرا می رسد و  تنها و بی کَس و کار باید سالیانِ سال زیر خاک بود و حسرتِ زندگی نکرده را خورد. زندگیِ انسان شبیه به عُمر کوتاهِ گلِ لاله است که وقتی پژمرد، دیگر شکوفایی دوباره نخواهد داشت. ظاهرا کسی از این واقعیتِ محض و قطعی اطلاعی ندارد یا نمی خواهد داشته باشد  که این چنین زندگیِ خویش را  در سردرگمی و بیهودگی سپری می کنند. مبادا این رازِ پنهانیِ مُردن!  را افشا کنی که تو نیز با  این کار عُمرِ خود را به هدر می دهی! چرا که "چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است" !    رفیقِ مهربان و  یارِ همدم همه کس دوست می دارند و  من هم   اگر دانی که  دنیا غم نیرزد به روی دوستان  خوش باش و  خرم   غنیمت دان  اگر دانی که هر روز زِ عُمرِ مانده  روزی می شود کم   بُرو  شادی کن  ای یارِ دل افروز چو خاکت می خورد  چندین مَخور غم                        سعدی» دیوانِ اشعار» غزل 353   - رفیقِ مهربان و یارِ همدم / همه کس دوست می دارند و  من هم: هیچ کس نیست که خواهانِ دوستِ مهربان و همنشینی همفکر نباشد و قطعا من هم از این امر مستثنی نیستم - اگر دانی که  دنیا غم نیرزد /  به روی دوستان  خوش باش و خرم: اگر باور داری که این زندگیِ دنیا ارزش غصه خوردن ندارد پس با دوستانت با خوبی و شادابی رفتار کن و هیچ گاه اوقاتِ ایشان را تلخ نکن، چراکه زندگیِ دنیا ارزش آزردنِ هیچ کسی را ندارد چه برسد به دوستان! - غنیمت دان  اگر دانی که هر روز /  زِ عُمرِ مانده  روزی می شود کم: اگر واقعا باور داری هر روزی که می گذرد، یک روز از عُمرِ باقیمانده ات کم می شود، پس باید حسابی قدردانِ لحظاتِ زندگیِ کوتاهِ خود باشی - بُرو  شادی کن  ای یارِ دل افروز /  چو خاکت می خورد  چندین مَخور غم: ای کسی که توانایی شاد کردن دلِ دیگران را داری، غمِ بیهوده نخور و شادمانی کن چرا که سرانجام طعمه یِ زمین شده  و بلعیده خواهی شد و دیگر هیچ اثری از تو بجای نخواهد ماند

در مجموعه رباعیاتی که از خیام توسط استاد دکتر حسین الهی قمشه ای نوشته شده است: در مصرع دوم رباعی شماره 36 نوشته شده است: : (بر یاوه گلی لگد همی زد بسیار ) که متن صحیح بدینصورت می باشد: بر پاره گلی لگد همی زد بسیار