خیام

رباعی ۷۳

در کارگهِ کوزه‌گری بودم دوش،

دیدم دو هزار کوزه گویا و خموش؛

هر یک به زبانِ حال با من گفتند:

«کو کوزه‌گر و کوزه‌خر و کوزه‌فروش؟»

سهیل قاسمی :

ناشناس

۱۳۹۴/۰۹/۰۳ - ۱۳:۲۸:۲۷

البته بنده در جایی دیگر اینگونه دیدم : ناگه یکی کوزه برآورد خروش کو کوزه گر و کوزه خر و کوزه فروش

Mrym

۱۳۹۹/۱۱/۱۸ - ۰۶:۰۸:۵۹

در دنیای پر هیاهوی امروز تنها چنین اشعاری انسان را به کنه خلقت خود بازمی گرداند ،اینکه تنها اثر مثبتی از خود به جار بگذاری باقی خواهی ماند و بقیه پوست واستخوان ست که به خاک کوزه بدل خواهد شد

محمد حسن رستگارزارع

۱۴۰۱/۰۶/۲۵ - ۰۶:۲۷:۲۶

این ابیات در مورد کل موجودات اشاره دارد به آیه‌ای از سوره الرحمن: کُلُّ مَنْ عَلَیْها فانٍ (هر چه روی زمین است، دستخوش مرگ و فناست) و در مورد انسان به آیه: کُلُّ نَفْسٍ ذائِقَةُ الْمَوْتِ (هر نفسی چشنده مرگ است). آیه فوق در سه سوره آل‌عمران، انبیاء و عنکبوت آمده است. همه فانی‌اند و تنها خداست که می‌ماند (وَ یَبْقی‌ وَجْهُ رَبِّکَ ذُو الْجَلالِ وَ الْإِکْرامِ).