
خیام
رباعی ۹۲
۱
* من هیچ ندانم که مرا آنکه سرشت،
از اهل بهشت کرد، یا دوزخ زشت؛
۲
جامی و بتی و بَربَطی بر لب کِشت.
این هر سه مرا نقد و تو را نسیه بهشت.
نظرات
حسین مطهری
احمد نیکو
نیما محمدی