
خیام
رباعی ۹۸
۱
* تُنْگی میِ لَعْل خواهم و دیوانی،
سَدِّ رَمَقی باید و نصف نانی،
۲
وانگه من و تو نشسته در ویرانی،
خوشتر بُوَد آن ز مُلْکَتِ سلطانی.
نظرات
فرهاد امیری
علی
احمد نیکو