خیام

  " میِ ناب " من بی مِیِ ناب زیستن نتوانمبی باده کشیدِ بارِتن نتوانم من بنده ی آن دَمَم که ساقی گویدیک جامِ دگر بگیر و من نتوانم - بی: بدونِ- مِیِ/ باده یِ ناب: شادی راستین و حقیقی، حالتی عرفانی همراه با سبکی روح و رهایی از جسم - زیستن نتوانم: نمی توانم زندگی کنم- بارِتن: سنگینیِ بدن- کشیدِ بارِتن: زنده بودن- بنده: شیفته، مشتاق- دَم: لحظه- ساقی: میگسار، کسی که راهِ شادی و خوشبختی را نشان می دهد- یک جامِ دگر بگیر: بیشتر از این شادی کن، سرمست تر شو! برداشت آزاد:بدون شادیِ حقیقی نمی توان زندگی شیرین داشت و یا زنده بود! هدف زندگی باید رسیدن به سطحی از شادی و سرخوشیی باشد که بیشتر از آن دست نیافتنی بوده و آن هم ممکن نیست جز اینکه بدانی که کیستی و چرا به این دنیا آمده ای که اگر دانستی, قطعا به شادی حقیقی رسیده ای. وقتی این هدف ما شد، آنگاه تک تکِ لحظاتِ زندگی ما شیرین و گوارا خواهد بود. مِی خور که هرکه آخرِ کارِ جهان بدیداز غم سبک برآمد و رَطلِ گران گرفت بر برگِ گُل به خونِ شقایق نوشته اندکآن کس که پخته شد میِ چون ارغوان گرفت دیوان حافظ » غزل 87 - مِی خور: شاد باش و اندوهگین نباش- آخرِ کارِ جهان: ناپایداری و بی وفایی دنیا که همان مرگ و نیستی برای ماست- از غم سبک برآمد: رنج و اندوهِ دنیا را آسان و بی ارزش گرفت - رَطل: پیاله ی بزرگِ شراب- گران: فراوان، انبوه- رطلِ گران گرفت : به شادمانی و دوری از رنج و درد پرداخت- بر برگِ گل به خونِ شقایق نوشته اند: چون نیک به طبیعت نگاه کنی می بینی همه موجودات در حال نشان دادنِ این نکته هستند- کآن کس که پخته شد: که آن کسی که سرد و گرم زندگی را چشید و به سطحی از دانایی و آگاهی رسید- میِ چون ارغوان گرفت: غم و اندوهِ دنیا را هیچ انگاشته و به شادمانی می پردازد

شاعران بزرگ با قدرت خیال و اندیشه شعر ی بسان منشور می آفرینند که هر کس از زاویه ای به آن می نگرد و زیبایی هایی مشاهده می کند ...