خیام

خواهم که مرا مدام آماده بودجام و می و شاهدی که آزاده بودچندان بخورم باده که چون خاک شوماین کاسه سر هنوز پر باده بودرباعی شماره 78 از سلمان ساوجی

اجرای عالی اولحسن اقبال‌آذر در دستگاه ابو عطا:پیوند به وبگاه بیرونی

  " شراب " چندان بخورم شراب کاین بویِ شرابآید زِ تُراب چون شوم زیرِ تُراب تا بر سرِ خاکِ من رسد مَخموریاز بویِ شرابِ من شود مست و خراب - چندان: به حدی، آنچنان- شراب: شرابِ معرفت، حکمت، عشق- بخورم شراب: درونم را لبریز از عشق و معرفت کنم- بوی: آثار، نشانه ها- تُراب: خاک، گور- چون شوم زیرِ تُراب : بعد از اینکه از دنیا رفتم- تا : وقتی که- مَخموری: معتاد به شراب، تشنگانِ حقیقت و معرفت- شود مست و خراب: بدمست شود، لبریز از معرفت و حکمت شود برداشت آزاد:آنچنان جامِ دل و وجودِ خود را از شرابِ دانش و معرفت لبریز کنید که آثارِ آن، حتی پس از مرگ نیز سالیانِ سال نمایان باشد. تا روزی اگر کسی شیفته یِ یادگیری و رشد بود، با مراجعه به آثار و فعالیت هایِ شما ، بتواند خود را سرمست از معرفت و حکمت کند. جالب این است که دقیقا همین پیش بینی برای خود خیام در حال رخ دادن است. همه کسانی که رباعیاتِ خیام یا دیوانِ حافظ و آثارِ دیگر بزرگان را عمیقا می خوانند و عمق مفاهیم اشعار را با تمامِ وجود متوجه میشوند, می توانند جوششِ این شور و مستی را در درونِ خود به خوبی احساس کنند. بیا و کَشتیِ ما در شطِ شراب اندازخروش و وِلوِلِه در جانِ شیخ و شاب انداز مرا به کَشتیِ باده دَراَفکن ای ساقیکه گفته اند نکویی کن و در آب اَنداز مَهِل که روزِ وفاتم به خاک بسپارندمرا به میکده بَر در خُمِ شراب انداز زِ جورِ چرخ چو حافظ به جان رسید دلتبه سویِ دیوِ مِحَن ناوَکِ شهاب انداز دیوان حافظ » غزل 263 - بیا و کَشتیِ ما در شطِ شراب انداز: ای ساقی! بیا و لطفی کن! وجودِ تشنه یِ ما را به درونِ رودخانه یِ خروشانِ عشق انداز! چرا که نوشیدنِ اندک اندک شرابِ عشق و معرفت دیگر عطشِ ما را فرو نمی نشاند!- خروش و وِلوِلِه در جانِ شیخ و شاب انداز: شورِ عشق و هیاهو و شادی بی سبب در دلِ هر پیر و جوانی بیانداز- مرا به کَشتیِ باده دَراَفکن ای ساقی: ای ساقی! مرا به درونِ کَشتیِ شراب بیانداز و مرا غرقِ شور و شادی کن- که گفته اند نکویی کن و در آب اَنداز: بدان مَثَلی که سعدی گفته است که " تو نیکویی کن و در دِجله انداز / که ایزد در بیابانت دهد باز "- مَهِل که روزِ وفاتم به خاک بسپارند: مگذار مرا پس از مرگ زیرِ خاک دفن کنند- مرا به میکده بَر در خُمِ شراب انداز: وصیّت می کنم که مرا به میخانه برده و داخلِ یکی از خُمره هایِ شراب بیاندازید- زِ جورِ چرخ چو حافظ به جان رسید دلت: اگر زمانی همچون حافظ، از نامهربانی و ستمِ روزگار، جان به لب شدی- به سویِ دیوِ مِحَن ناوَکِ شهاب انداز: با پیاله هایِ شراب (با شادی و شور) که همچون تیرهایِ آتشین است به سوی همه یِ اندوه و ناراحتی ها که همچون دیوی است، مبارزه کن