خیام
رباعی ۸۲
۱
* در پای اجل چو من سرافکنده شوم،
وز بیخ امید عمر بر کنده شوم،
۲
زینهار، گِلَم به جز صراحی نکنید،
باشد که ز بوی می دمی زنده شوم.
نظرات