خیام
رباعی ۱۳۱
۱
* تَن زن چو به زیرِ فَلَکِ بیباکی،
می نوش چو در جهانِ آفتناکی؛
۲
چون اوّل و آخِرت به جز خاکی نیست،
انگار که بر خاک نهای در خاکی.
نظرات