کمال خجندی

شمارهٔ ۲۱۱

کدام دل که ز عشق تو پای در گل نیست

چه جور کز تو بر آشفتگان بیدل نیست

بفرقت توام از زندگی ملال گرفت

که بی وصال تو از عمر هیچ حاصل نیست

حقیقت است که دارد طبیعت حیوان

کسی که روی تو دید و بطبع مایل نیست

نرفت سیل سرشکم ز آستان تو دور

که رفتن از در دولت طریق سایل نیست

ترا که عقل تمام است ناصحا باری

چرا نصیحت شخصی کنی که عاقل نیست

کمال حسن نرا بر تو چون کنده روشن

که هیچ آینه با آن جبین مقابل نیست

بغایتی برسید اتصال من با دوست

که جز کمال کسی در میانه حایل نیست