کمال خجندی
شمارهٔ ۵۴
۱
چو آفتاب نکند از رخ زمانه نقاب
بریز در قدح گوهرین عقیق مذاب
۲
خروش ناله مستان به گوش او نرسید
و گرنه مردم چشمش کجا شدی در خواب
۳
چو مطرب غم او چنگ زد به دامن من
ز گوشمال جفا ناله می کنم چو رباب
۴
ز جیب پیرهن اندام نازنین بینش
چنانکه از تن شیشه قطره های گلاب
۵
اگرچه ریختن خون به حکم شرع خطاست
بریز خون صراحی که هست عین صواب
۶
بیا به جان و سر خود که دردمندان را
به مرهمی که توانی زمان زمان دریاب
۷
مگر که در سر زلفین او وزید صبا
که می وزد ز گلستان نسیم عنبر ناب
۸
ترا به چشمه حیوان چرا کنم تشییه
که هست تشنه لعل تو گوهر سیراب
۹
کنون که جور فراق از تو بر کمال آمد
ز دست دیده فتادم چو کاسه بر سر آب
نظرات