امیرخسرو دهلوی

شمارهٔ ۱۰۲۷

حد حسنت گر اهل دل بدانند

دو عالم در ته پایت فشانند

مسیح و خضر را آن روی بنمای

بکش، جانا، مرا، گر زنده مانند

مبین کایینه لافد از ضمیرت

که می گوید دروغی راست مانند

لبت را جان توان خواندن، ولیکن

نمی دانم که آن خط را چه خوانند؟

مرنج، ای پاکدامن، عاشقانت

اگر بر چشم تر دامن فشانند

نخواهم زیست زخم عشق کاریست

رقیبان را بگو تیغم نرانند

مکن بر ما نصیحت ضایع، ای دوست

که مستان لذت تقوی بدانند

بگویش، ای صبا، گه گه پس از ما

که اهل خاک خدمت می رسانند

نه جایی کز گل رویت چکد خون

دو چشم خسرو آنجا خون چکاند