مهستی گنجوی

واژه ی "هم" در مصراع سوم باید به "همه" تصحیح بشه.

‎اعنات در علم بدیع آن است که شاعر یا دبیر در سخن خود رعایت چیزی را التزام کند که آن ضروری و واجب نباشد، مثل آوردن سه باره «چشم» در هر مصراع در همین رباعی و یا نمونه‌ی دیگری از سلمان ساوجی (کپی از گنجور):‎چو چشمت هرگزم چشمی به چشمم در نمی‌آید‎به چشمانت که چشمم را به جز چشمت نمی‌باید‎چو چشمت چشم آن دارد که ریزد خون چشم من‎اگر چشمت به چشمانم زند چشمی بیاساید‎هر آن چشمی که می‌بیند به غیر چشم او چشمی‎چو چشمش چشم تو بیند ز چشمش چشمه بگشاید‎به سوی چشم من چشمی، بکن ای نور چشم منخ‎که تا چشمم ز چشمانت به چشمانی بیاساید‎به وعده چشم تو گفته: که چشمم را به چشم آرد‎به چشمت هم شتابی کن که چشمم چشم می‌بایدچه دانی حال چشم من چو چشمت نیست در چشمم؟‎که چشمم در غم چشمت چه خون از چشم پالاید‎اگر چشمت به چشم آرد به چشم خویش سلمان را‎خوشا چشمی که پیش چشم تو جانا به چشم آیدسلمان ساوجی

سلام.مصرع دوم و سوم اشکال وزنی دارندشکل صحیح این رباعی:چشمم چو به چشم خویش،چشم تو بدیدبی چشم تو،خواب چشمم از چشم رمیدای چشم همه چشم به چشمت روشن!چون چشم تو چشم من دگر چشم ندیداز لطف آقای آرش فضلی هم تشکر میکنم که بسیار به جا و زیبا بیان کردند.