منوچهری

شمارهٔ ۶۷ - در شرح شکایت

گاه توبه کردن آمد از مدایح و ز هجی

کز هجی بینم زیان و از مدایح سود نی

گر خسیسانرا هجی گویی، بلی باشد مدیح

گر بخیلانرا مدیح آری، بلی باشد هجی

روزگاری پیشمان آمد، بدین صنعت همی

هم خزینه، هم قبیله، هم ولایت، هم لوی

از میان خانهٔ کعبه فرو آویختند

شعر نیکو را به زرین سلسله پیش عزی

امرؤ القیس و لبید و اخطل و اعشی قیس

برطللها نوحه کردندی و بر رسم بلی

ما همه بر نظم و شعر و قافیه نوحه کنیم

نه بر اطلال و دیار و نه وحوش و نه ظبی

بو نواس و بو حداد و بوملیک، ابن البشیر

بو دواد و بن درید و ابن احمر، یافتی

آنکه گفته‌ست «آذنتنا» آنکه گفت «الذاهبین»

آنکه گفت «السیف اصدق» آنکه گفت« ابلی الهوی»

بوالعلاء و بوالعباس و بوسلیک و بوالمثل

آنکه از ولوالج آمد آنکه آمد از هری

۱۰

از حکیمان خراسان، کو شهید و رودکی

بوشکور بلخی و بوالفتح بستی هکذی

۱۱

گو بیاید و ببینید این شریف ایام را

تا کند هرگز شما را شاعری کردن کری؟

۱۲

روزگاری کان حکیمان و سخنگویان بدند

بود هر یک را به شعر نغز گفتن اشتهی

۱۳

اندرین ایام ما بازار هزلست و فسوس

کار بوبکر ربابی دارد و طنز جحی

۱۴

هر کرا شعری بری، یا مدحتی پیش آوری

گوید این یکسر دروغست ابتدا تا انتهی

۱۵

گر مدیح و آفرین شاعران بودی دروغ

شعر حسان بن ثابت کی شنیدی مصطفی

۱۶

بر لب و دندان آن شاعر که نامش نابغه

کی دعا کردی رسول هاشمی خیرالوری

۱۷

شاعری عباس کرد و طلحه کرد و حمزه کرد

جعفر و سعد وسعید و سید ام القری

۱۸

ور عطا دادن به شعر شاعران بودی فسوس

احمد مرسل ندادی کعب را هدیه ردی

تصویرها و شادیها (گزیده اشعار منوچهری دامغانی) به انتخاب و توضیح دکتر محمد دبیرسیاقی - سید محمد دبیرسیاقی - تصویر ۱۵۳

امیرعلی داودپور

۱۴۰۲/۰۳/۲۶ - ۰۱:۱۴:۴۰

گوهر منوچهری (مدح و ذکر شاعران): نامهای نیک مردم را زنده نگاه دار تا نام نیکت افزون گردد، منوچهری در قصاید شماره۶۷ چندین شاعر عرب و عجم را بر میشمارد. و چنین مثل پارسیست چو خواهی که نامت بود جاودان مکن نام نیک بزرگان نهان رسم انتقاد: چو نامی بسازی تو چون بت قوی زمانی شود دشمن معنوی اگر نامی را مانند بت پرستش کنند، روزی دشمن تعالی و تکامل اندیشه ها میگردد ، پس در میان مداحی و احترام فرقست و تو فرقدان باید. #امیرعلی_رستم_داودپور #آهنگری_کاوه

موسی عبداللهی

۱۴۰۲/۰۶/۲۸ - ۱۳:۴۸:۱۶

🔰شرح قصیده 67 منوچهری دامغانی گاهی اوقات به توبه می‌آیند، از هجی و مدایح که ز هجی ضرر و از مدایح سود نمی‌بینند. اگر خسیسان را هجی گویی، بهتر است مدایح بگویی و اگر بخیلان را مدایح کنی، بهتر است هجی بگویی. زمانی پیشمان شد و به این کار (نوحه خوانی) روی آوردند. هم خزانه، هم قبیله، هم ولایت و هم لویشان. از میان خانه‌ی کعبه پایین آویختند و شعر زیبا را با گردنبند طلا به پیش ازی خود ارائه دادند. امرؤالقیس، لبید، اخطل و اعشی قیس برطللها نوحه خواندند و به رسم «بلی» در آوردند. ما همه برای نوحه خواندن به شعر، نظم و قافیه علاقه‌مند هستیم نه به اطلال و دیار، وحوش و ظبی. بونواس، بوحداد، بوملیک، ابن البشیر، بوداواد، بن درید و ابن احمر را هم پیدا کردند. کسانی که گفت‌هایی مانند «آذنتنا»، «الذاهبین»، «السیف اصدق»، «ابلی الهوی» داشتند.بوالعلاء، بوالعباس، بوسلیک و بوالمثل، آنانی که از ولایت‌های مختلف آمده بودند. از حکیمان خراسان که شامل شهید، رودکی، بوشکور بلخی و بوالفتح بستی هستند. بگویید، آیا این روزهای شریف را تجربه کرده‌اید که هرگز شما را شاعری کردن نکنند؟ در گذشته، حکیمان و سخنگویان معروف بودند و هر کدام به شعر نغز علاقه داشتند. امروزه در این روزهای ما، ادبیات بازار هزل و فساد است و کار بوبکر ربابی و طنز جحی بر سر همه جا مشاهده می‌شود. اگر شما شاعری بیاورید و یا مدحتی بخوانید، می‌توانید بگویید که این یک دروغ است از ابتدا تا انتها. اگر شعر و مدح شاعران دروغ بود، پس چگونه مصطفی، شعر حسان بن ثابت را شنید؟ شاعری که نامش نابغه بود و رسول خدا برایش دعا کرد، در لب و دندان‌های او چگونه شعری را به جا آورده‌اند؟ شاعرانی همچون عباس، طلحه، حمزه، جعفر، سعد، سعید و سید ام القری شعر خود را سروده‌اند. اگر توزیع شعر به شاعران فساد است، پس چگونه احمد بن مرسل، کعب را به هدیه قبول نکرد؟

حمزه زاهدی

۱۴۰۲/۰۹/۰۴ - ۱۶:۱۳:۰۹

سلام. الان دیوان منوچهری دم دستم نیست، ولی، تو مصراع آخر، کلمه‌ی "بن" بعد از "احمد" خارج از وزنه و گویا باید حذف بشه.

منوچهری

شمارهٔ ۶۷ - در شرح شکایت

تصاویر و صوت

نظرات

امیرعلی داودپور

موسی عبداللهی

حمزه زاهدی