محتشم کاشانی
رباعی شمارهٔ ۳۲
۱
آن دست که نخل قد آدم ریزد
نخلی به نزاکت قدت کم ریزد
۲
گر نازکیت به سر و آزاد دهند
چون باد صبا بجنبد از هم ریزد
نظرات