محتشم کاشانی
رباعی شمارهٔ ۳۸
۱
آن ابر عطا که حاتمش کرده سجود
پیوسته چو بسته بر رخ مادر جود
۲
ناچار ما چار شدیم از کرمش
راضی و ازو نیامد آن هم به وجود
نظرات