محتشم کاشانی
رباعی شمارهٔ ۶
۱
آن شوخ که تکیهگاه او چشم ترست
بازوی شهان چو بالشش زیر سرت
۲
از بس که اساس بستر او عالیست
چادر شب بسترش سپهر گرست
نظرات
احیائی