مشتاق اصفهانی
شمارهٔ ۸۶
۱
به ناله صبحدمم بلبل خوش‌الحان گفت
که از جفای گل آن می‌کشم که نتوان گفت
۲
به گوش جان دلم این نکته دوش پنهان گفت
غمی‌ست عشق که نتوان نهفت و نتوان گفت
۳
جگرخراش از آن شد صفیر مرغ اسیر
که هرچه گفت ز محرومی گلستان گفت
۴
حدیث پیک صبا کرد بازم آشفته
که گفت قصه زلف تو و پریشان گفت
۵
کسی که سر زد از او راز عشق فرقی نیست
گر آشکار نگفت این حدیث و پنهان گفت
۶
ز دوری چمن آن بلبلم که تا جان داد
به ناله قصه دور و دراز هجران گفت
۷
مزن ز حوصله گو لاف خستگی در عشق
که درد خود به طبیب از برای درمان گفت
۸
نکرده خدمت استاد کس نشد استاد
نخستم این سخن استاد در دبستان گفت
۹
چنان برت بخروشم که عندلیب به گل
به ناله درد دل خویش با صد افغان گفت
۱۰
نظر به همت مشتاق کن که در همه عمر
نگفت جز سخن عشق و هرچه گفت آن گفت
نظرات