مولانا

مولانا

بخش ۱۳۷ - مکرر کردن قوم اعتراض ترجیه بر انبیا علیهم‌السلام

۱

قوم گفتند ار شما سعد خودیت

نحس مایید و ضدیت و مرتدیت

۲

جان ما فارغ بد از اندیشه‌ها

در غم افکندید ما را و عنا

۳

ذوق جمعیت که بود و اتفاق

شد ز فال زشتتان صد افتراق

۴

طوطی نقل شکر بودیم ما

مرغ مرگ‌اندیش گشتیم از شما

۵

هر کجا افسانهٔ غم‌گستریست

هر کجا آوازهٔ مستنکریست

۶

هر کجا اندر جهان فال بذست

هر کجا مسخی نکالی ماخذست

۷

در مثال قصه و فال شماست

در غم‌انگیزی شما را مشتهاست

تصاویر و صوت

مثنوی نسخهٔ قونیه، کاتب محمد بن عبدالله القونوی، پایان کتابت ۶۷۷ ه.ق » تصویر 280
دوره کامل مثنوی معنوی (به انضمام چهار فهرست اعلام، اسامی رجال و نساء، امکنه و قبایل، کتب، آیات قرآن و فهرست قصص و حکایات) از روی نسخه طبع ۱۹۲۵ - ۱۹۳۳ م در لیدن از بلاد هلاند به کوشش رینولد الین نیکلسون - جلال الدین مولوی محمد بن محمد بن الحسین البلخی ثم الرومی - تصویر ۵۳۶

نظرات

user_image
فلاح نژاد
۱۳۹۶/۱۰/۲۵ - ۰۳:۲۴:۴۸
کلمه نَقل در این بیت درست تر است یا نُقل؟
user_image
مرادی
۱۳۹۷/۰۵/۰۶ - ۰۴:۵۹:۱۵
این شعر را مولانا از زبان مردم خطاب به پیامبران سروده است. یعنی مردم به پیامبران معترض می شوند که پیش از آمدن شما ما زندگی خوب و شیرین و شادی داشتیم تا اینکه سر و کله ی شما پیدا شد و از مرگ سخن گفتید و ما را از مرگ و پس از مرگ ترساندید. به گونه ای که زندگی ما را غم بار و تلخ کردید.
user_image
جباری
۱۳۹۸/۰۷/۰۹ - ۰۶:۵۹:۱۷
در بیت اول، «ار» صحیح است نه «از».