مولانا

مولانا

بخش ۱۲۳ - حکایت آن زاهد کی در سال قحط شاد و خندان بود با مفلسی و بسیاری عیان و خلق می‌مردند از گرسنگی گفتندش چه هنگام شادیست کی هنگام صد تعزیت است گفت مرا باری نیست

۱

هم‌چنان کن زاهد اندر سال قحط

بود او خندان و گریان جمله رهط

۲

پس بگفتندش چه جای خنده است

قحط بیخ مؤمنان بر کنده است

۳

رحمت از ما چشم خود بر دوختست

ز آفتاب تیز صحرا سوختست

۴

کشت و باغ و رز سیه استاده است

در زمین نم نیست نه بالا نه پست

۵

خل می‌میرند زین قحط و عذاب

ده ده و صد صد چو ماهی دور از آب

۶

بر مسلمانان نمی‌آری تو رحم

مؤمنان خویشند و یک تن شحم و لحم

۷

رنج یک جزوی ز تن رنج همه‌ست

گر دم صلحست یا خود ملحمه‌ست

۸

گفت در چشم شما قحطست این

پیش چشمم چون بهشتست این زمین

۹

من همی‌بینم بهر دشت و مکان

خوشه‌ها انبه رسیده تا میان

۱۰

خوشه‌ها در موج از باد صبا

پر بیابان سبزتر از گندنا

۱۱

ز آزمون من دست بر وی می‌زنم

دست و چشم خویش را چون بر کنم

۱۲

یار فرعون تنید ای قوم دون

زان نماید مر شما را نیل خون

۱۳

یار موسی خرد گردید زود

تا نماند خون بینید آب رود

۱۴

با پدر از تو جفایی می‌رود

آن پدر در چشم تو سگ می‌شود

۱۵

آن پدر سگ نیست تاثیر جفاست

که چنان حرمت نظر را سگ نماست

۱۶

گرگ می‌دیدند یوسف را به چشم

چونک اخوان را حسودی بود و خشم

۱۷

با پدر چون صلح کردی خشم رفت

آن سگی شد گشت بابا یار تفت

تصاویر و صوت

مثنوی نسخهٔ قونیه، کاتب محمد بن عبدالله القونوی، پایان کتابت ۶۷۷ ه.ق » تصویر 407
مثنوی معنوی ( دفتر سوم و چهارم )  بر اساس آخرین تصحیح نیکلسون و مقابله با نسخهٔ قونیه به کوشش حسن لاهوتی - جلال الدین محمد بن محمد مولوی - تصویر ۴۳۰

نظرات

user_image
محمد حسن
۱۳۹۴/۰۳/۲۴ - ۰۲:۰۸:۰۹
سلامعبارت"هم‌چنان کن زاهد" جایگزین شود با "هم‌چنان کان زاهد"عبارت"خل می‌میرند" جایگزین شود با "خلق می‌میرند"
user_image
دکتر صحافیان
۱۳۹۸/۰۷/۰۶ - ۱۰:۲۹:۲۰
ادامه دریافتهای دفتر چهارم مثنوی 25 حکایت پارسای رها از خویش در سال قحطیپارسایی وارسته در سال قحطی شادمان بود.مردم همه نگران و در هراس از قحطی.از او پرسیدند در این خشکسال خانمان سوز چرا می خندی؟؟!!
پاسخ داد زمین در نظر شما سراسر قحطی است؛ در نظر من بهشت و شادمانی است.در جوامع الحکایات عوفی آمده است:سبب توبه و تحول شقیق بلخی آن بود که در سال قحطی غلامی زنگی دید که می خندید و نشاط می کرد.شقیق او را گفت این چه زمان نشاط است؟؟!!گفت من از قحطی چه خبر دارم که خواجه ام دو انبار غله دارد و دانم که مرا ضایع نمی گذارد.مولانا در این جا به مقام "رضا"توجه دارد.اگر دیدگاه آدمی به حادثه های جهان دگرگون شود و از خواست های خویش دور شوی هستی به تو لبخند می زند و تو را در آغوش شادمانی می گذارد و مظهر "مومن مانند کوه "استوار است می شود.من همی بینم به هر دشت و مکانخوشه ها انبه ،رسیده تا میان3250من سراسر دشت را پر از خوشه های انبوه می بینم. (نگرش پارسا)ز آزمون من دست بر وی می زنمدست و چشم خویش را چون بر کنم؟3252 دستم را بر این خوشه های لطف خداوند می کشم.چگونه می توانم دست و چشمم را از آنها بردارم و ناشاد باشم.با پدر از تو جفایی می رودآن پدر در چشم تو سگ می شود3255وقتی خطایی می کنی پدر بر تو خشم می گیرد. (سگی و گرگی و ....را در وجود انسان می دانسته اند در مقابله با انسانیت)آن پدر، سگ نیست تاثیر جفاستکه چنان رحمت ،نظر را سگ نماست3256در واقع خطای تو و نگرش تو که گناهکار هستی پدر مهربان را در نظرت سگ (خشمگین)جلوه داده است.گرگ می دیدند یوسف را به چشمچونکه اخوان را حسودی بود و خشمیوسف به آن نازنینی برای برادران حسود جون گرگ است که باید از وجودش خلاص شوند.کانال و وبلاگ آرامش و پرواز روحarameshsahafian@