مولانا

با درود وسپاس فراوانبیت ششم ،بر اساس کتاب کلیات شمس تبریزی،انتشارات امیرکبیر،چاپ دوم،سال 1341، به همین صورت صحیح است(گفت که تو زیرککی مست خیالی و شکی)

بادرود بسیارامیدوارم آن دسته ازعزیزانی که به خود اجازه ی اظهار نظر در خصوص اشعار بزرگان معرفت را میدهند توفیق آشنایی بیشتر با( معرفت) را پیداکنند تا متوجه درستی و صحت الف تا واو بیانات بزرگان شوند. عزیزانم این اشعار نتیجه علم فراوان نیست که بتوان برای تصحیح آن ازطریق علوم و قوانین دستوری در این فرهنگ عمل کرد بلکه حضرت مولوی بعداز بدورریختن کل اندوخته علمی خود که باعث غرور بیش از حد شده بود و ورود به وادی دل اینچنین زیبا سخن گفتند. اگر اهل دل باشید اشعارعارفانه هرچند در طول تاریخ دستخوش تغییرات شوند باز هم مفهوم واقعی خود را به دل اهل معرفت میرساند .پیشنهاد میکنم در قسمت حاشیه برداشتهای شخصی خود را از ابیات و اشعار بیان کرده تا موجب بالا بردن سطح آگاهی یکدیگر شویم.پوزش میطلبم از عزیزانی که تلخی سخنم آنها را آزرد.

این غزل خبریست از تحقق آیاتی ازآیات خداوند(میراندن وزنده کردن) براستی این مرد سجاده نشین باوقار, عابدوزاهدواین مردمجاهد چه کم داشته که خودرا مرده میدانسته ? مطلب دیگراینکه حضرت مولا و عرفای دیگرراماشاعر نبینیم زیرا شعر فقط ابزاریست دردست ایشان برای نقش کردن رسم الخطی که اهل آن ازآن تناول کنند. /خفی/ یاعلی مدد

سلام علیکم.باعرض ادب واحترام وخسته نباشید حضور همه ی دست اندرکاران سایت وزین ومثمر وبی ادعا وپرمحتوای گنجور .واما بعد :you are too clever by half!he said/drunk with doubt and fantasy/I got deceived,stunned,cut of from all.این برگردان معتبری از بیت مبحوث عنه است که در دوره ی کارشناسی ارشد به ما یاد داده شده!ودر واقع سر دلبران در حدیث دیگران آمده است.زیرکک ومست خیال وشکک در این بیت از باب معنای تصغیر وتسخیر آمده نه از جهت تحبیب مخاطب.در ترجمه ی انگلیسی به خوبی حق مطلب ادا شده وزیرک نصفه ونیمه معنی شده وبه تبع همین واژه لااقل وزن شعری می طلبد که شککی بیاید.والسلام.

در تقطیع هجایی وارکان مست خیالی وشکی کاملادرست باوزن مفتعلن مفتعلن امده در حالی که اگرزیرککی زیرکی بیایداشتباه میباشدکه به جای مفتعلن فاعلن قرار میگیرد و وزن میانی را کم میکند درقسمت پایانی اگر شککی باشد وزن اضافه میاید با تشکر

عزیزان بس است صحبت از تقطیع هجایی واژگان و قافیه و از این دست صحبت ها به درّ کلام مولانا توجه کنید او گفته :رفتم دیوانه شدم سلسله بندنده شدم . پس بیاییم به جان سخن او بیشتر توجه کنیم. انتظار داشتیم در حاشیه ی این شاهکار مولانا بیشتر مطالبی عرفانی ببینیم نه بحث درباره قافیه و بیت.هرچند که لطافت شعر او نیز شهره عالم است.

lمرسی بابک عزیز من فقط میتوانم سپاسگذار و شکر گذار بودش حضرت مولانا و فعالان این سایت باشم.

جناب قاسم برابرنهادی برای مبحوث العنه نبود جز مستقصی منه !

در مورد گول و هول استاد فروزانفر در فرهنگ نوادر دیوان شمس میفرماید فرهنگ نویسان هول را به معنی درست آورده اند ولی در تمام آن شواهد هول به معنی هایل مناسب است ولی احتمل آنرا داد. که در شعر مولانا به معنی هول زده باشد ولی میان هول عربی و این کلمه که بر وزن گول است ارتباطی نیست.و اما این را خودم اضافه میکنم که گول شود هول شود وز همه معزول شود ..به معنی دستپاچه و دست و پا گم کرده بایستی برگردان شود

باشنده از مصدر باشیدن به جای اقامت زیباست

گمان میکردم کاغذ را اینجا به اشتباه کاغد نوشته اند اما با کمی جست و جو متوجه شدم که کاغذ با این نما در شعر مولانا فراوان به کار رفته است

چرخ بخم میشود چرخ خمیده .ب پیشوند دارندگی است و دیسه کوتاه شده با جنانکه با شکوه را بشکوه مینویسیم و با خرد را بخرد ولی خمیده را باخم و سپس بخم نوشتن به راستی نو است

در دیوان شمس تبریزیِ تصحیح فضل الله گرکانی، بیت ششم، مصرع دوم مول شدم آمده است.بیت پنجم مصرع دوم هم آمده: «پیش رخ زندگیش کشته و افکنده شدم»که از لحاظ معنا به نظر درست تر از «پیش رخ زنده کنش» می آید.

جناب امین کیخابازهم با حسن برخورد خود مرا خجل نمودید.براستی که حقیقت را می گویید. شما نیک تر می دانید که مثنوی در زمان حمله مغولان سروده شد اما یک کلمه دشنام و بد دهنی به دشمنان هرگز در آن دیده نمی شود-من نیز هرگز بدنبال کشاکش نیستم، و مرتبه استاد را مهم می دانم که بسیار دقایق عمر خود را در این راه سپری کرده اند-حرف من این است: به نظر همدیگر احترام بگذاریم، نظر خود را حجت ندانیم، هیچگاه هیچکس پیدا نخواهد شد که به یقین بتواند بگوید نظر من با نظر مولانا یکیست مگر آنکه عینا شرائط او را بدست آورده باشد،در این جهان همه چیز تابع قانون نسبیت است. هیچ چیز ثابت نیست الا ذات مقدس پروردگار.این اشعار جزئی از فرهنگ ایران است، و درک آنها برای یک ایرانی نیاز به تحصیلات آکادمیک و تسلط به زبانهای عربی و انگلیسی و آلمانی ندارد مگر اینکه از فرهنگ خود دور مانده باشد یا اینکه کلا قصدش بررسی علمی بوده و دنبال فهم مطلب باشد و بخواهد معنی لغات را تک به تک بررسی و سپس تفکر نماید.اینها همه در جای خودش نیکوست.اما بر پله ای که هزاران هزار نفر همچون من از روی آن به مطلب مینگرند حضرت مولانا خطاب به عقلیون می فرماید:" پای استدلالیان چوبین بود+پای چوبین سخت بی تمکین بود"ضمن اینکه اولین مطلبی که همان خارجیها در شروع صحبت به ما می آموزند اینکه بگویید " نظر من این است" چون آنها دریافته اند که برای اظهار نظر راجع به هر مطلبی به تعداد نفرات روی زمین فرصت هست.اما متاسفانه ما تا بجایی می رسیم، بندگی خدارا هم از یاد میبریم. با این روند نابخردانه که پیش گرفته ایم می توان کفت اگر خود جناب مولانا نیز هم اکنون ظاهر شود و بگوید منظورم چنین بوده، بر او اشکال بگیریم که نه یادت نمی آید، اینچنین است که ما می گوییم. و بدتر از او جناب حافظ که بعد از حدود شرعی که زده می شود به جرم می خواری به زندان ابد محکوم است اگر اعدامش نکنیم.

آذردیماهی بزرگوار تنها دوست دارم آهنگ خواندنت بگونه ای نباشد که من برمنش و مغرور به نگاهتان برسم .درود بر شما من خاکی نیازمند بارش و شارش خداوند هستم و شما جانی پاک و بشگون .درود بر بندگان نرمدل خداوند سلام بر شما همه آنچه را بنویسید می خوانیم با باریک بینی .

جناب امین کیخای عزیز درود بی پایان برشما.از راهنمایی شما بسیار متشکرم و اجازه می خواهم تا همچنان نظرم را در مورد اشعاری که گاه بگاه در این وبگاه زیبا می خوانم بنویسم. که فرصتی است مغتنم برای آشنایی با نظر دیگران.می توانم تقاضا نمایم معنی دقیق کلمه "شاء" و "یشاء" عربی را در لغاتی همچون" یهدی من یشاء و یضل من یشاء" بفرمایید؟

و درمورد اینکه فرموده اید یزدانشناخت موهبی است یکسویه و خیالی اجازه دهید عرض نمایم به تحقیق 30 ساله همراه با چند صد هزارنفر داوطلب هم در ایران و هم در کشورهای دیگر اثبات گردیده که موهبتی است همگانی برای آنانکه تسلیم شده اند و به مقام صالح رسیده اند و بسیار ساده است برای هرکه بخواهد.و زکات علم آموختن آن است که اگر غیر از این بود هرگز کتابهایی از بندگان مصلح خدا همچون مولانا، حافظ، صائب، شاه نعمت اله و دیگران برجای باقی نمی ماند.اما ازبد اقبالی بوده یا سکوتی در پی 6 قرن تبعیت چشم و گوش بسته که همواره این نظر ترجیح داده شده که اگر کسی اسرار حق را دانست محکوم گردد به بسته شدن دهان و کنده شدن پوست، غافل از اینکه اصل وجود تک تک انسانها در این عالم مجازی، دستیابی و درک اسرار حق بوده است در پرتو رحمانیت عام الهی تا هریک از ایشان با تجربه منحصر به فرد خود مجموعه آدم را تعالی بخشند و جواب الست بربک را بیابند و در این راه البته:"کس بجایی نرسد به توانایی خویش + الا تو چراغ رحمتش داری پیش"براین اساس اول اینکه امکان دستیابی برای همگان هست تا عدالتش خدشه دار نشود، با برآورده شدن یک شرط ( خواستن و شاهد بودن که توسط شخص میسر می شود که همان تسلیم است و در سوره آل عمران شماره 19 می خوانیم : دین نزد خدا تسلیم است - که البته خودشیفتگان آنرا اسلام معنی می کنند-) و دوم رحمت خداوند است که راه را برای همگان باز گذاشته چه آنانکه دنبال هدایت هستند و چه آنها که در پی تاریکی.البته شروع این مسیر زیبا بدون مربی امکان پذیر نیست مگر به اشتیاق فراوان و جامه دران که در دوره کنونی بشریت مجالی برای ماندن در غار و گذران کل عمر به عبادت تا یافتن روزن نوری ندارد و تسهیلات حرکت بسیار در دسترس تر و همگانی شده است که وقت بشریت تنگ است و اسرار کشف نشده بسیار و این خواست خود او بوده که کشفش نماییم.گفته هایش را دوباره مرور کنیم و از ظاهر آنها به باطن نفوذ کنیم و کشف رمز نماییم، همانگونه که مولانا فرمود:"ما زقرآن مغز را برداشتیم + پوست را بهر خران بگذاشتیم"در اینخصوص سخن بسیار است و من بی سواد هنوز در پی عبور از الف الرحمن هستم.متشکر می شوم نظر تکمیلی شما را در این مورد بدانم.

با درود به شما اینکه گفته شد محبتی انسویه است که نوشته من نیست .سخن ابو حسن خرقانی است .اما اینکه خیال فعال و حضرت خیال هم سخن ابن عربی است .من کلا هیچ چیز نگفته ام از خودم . درود به شما . درود به شما پروردگار را با دل پاک بنیا بر رستگاری ما هم . که لطف او همگان را در برگرفته و نیز ویژگان را سرشارکرده است .

اساتید برین پایه ام درود .حتما برناتافتگی مرا خواهید بخشید اما به راستی این حاشیه ها که در زیر این غزل زیبا نوشته اید به راستی درخور و شایسته این غزل بزیب نیست !

یکی از به راستی ها اضافه است با پوزش.

استاد خرم خویم درود بر بزرگواری و شرفت .آخر حیفم آمد استاد شما با این خرم خامگی و زیبا کنشی نوشتاری و کلامی و البته رفتاری اینچنین بنویسید .به هر روی جسارت بنده را ببخشید.چشم انتظار نوشتارهای امبرآگین(عنبرآگین)شما و استاد کیخا هستم پیوسته و از خداوند بزرگ برایتان سلامتی ناگسستا آرزو دارم

سلامصدای چاکاک تیز واژه ها برگرفته از ذهن های جوشان و بران بر سخنان مدری بی ذهن مردی هیچ دهن و هیچ نفس ؟ ؟ عجبا ؟ مووی اویی بود همانند شما بیهوده کاری است داشتن اسم کدام نام ؟ اویید نمی بینید هرچه هست و هرچه نیست اوست مولوی در جوانی مرد رمز او شدن همین بود حضور او را دریافت او شد شیرین شد کدام دنیا کدام رفیق کدام مال و منال کدام کدام کدام به قدر ذره ای از حضور اوست دریای آرامش است اقیانوس عشق است معشوق معشوووووووق

درودبر خوانندگان ودرودی بی حساب برجناب مولانا که بیش از سی هزار بیت شعرگفته و امروز خوانندگانی چون ما برسر یک کلمه از آن,منظورم شککی است, بحث میکنیم و آخرسر نمیفهمیم.براستی چرا ما انسان ها بجای فهمیدن این ابیات وبکارگیری آن در زندگی روزمره برسر یک کلمه ای که درستی آن مبرم است,وقت خودرا ضایع میکنیم؟بیایید خودرا تغییر دهیم.باتشکرازگنجور.

مست خیال و شککی گول شدم مول شدماز یک دیوان قدیمی دیدم

خفی جان...مولانا یا علی مدد نمیگفت پس شماهم مثل او فقط بگو یا الله!

من مشتاقم تا معنی این شعر رو بدونم کجا می تونم معنیشو پیدا کنم؟؟؟؟؟؟؟؟

سلام، جناب حمید گوهری عزیز، حضرت مولانا در نظر دارد که بالانشینی نکند و در هر کجا سخنی مهمی می گوید، آدرس دیگری را می دهد و از انتصاب به خود حذر می کند که مبادا حمل بر تکبر باشد. عزیز دل من، منظور از شمس شما عزیزان هستید که بخوانید و بازگو کنید همانند خورشید که بر همه می تابد. حضرت مولانا درست است که خورشید را نشان می دهد اما شما لازم نیست دست او را نگاه کنید، خورشید را بنگرید، با نور آن خود را گرم کنید. پس هر کس برای دیگرا گرمابخش است، همانا شمس است

سلاممن می خواستم بپرسم احیانن می دونین متن انگلیسی زیر ترجمه ی کدوم شعر از رومی هست؟ سپاسگزار می شم راهنماییم کنین.Doing as others told me, I was Blind.Coming when others called me, I was Lost.Then I left everyone, myself as well.Then I found Everyone, Myself as well.

چنان عظیم است بیت بیت این شعر که من کوچک کمتر از آن بهره می گیرم اما همیشه امید هست تکرار و تلاش مثمر شود. در این شعر و در بیت اول آیا مولانا بیان می دارد که مرده ای زنده شده است یا زنده ای از این دنیا بال و پر کشیده و پرنده ی ادراک را رهانیده؟ چه عجب که این دو هردو یکی است چرا که آن که بمیرد از این دنیا زنده شود و آن که از این دنیا رخت بر بندد بر اهالی دنیا مرده شود...

لطفا راجب استعارات و تشبیهات و کنایات و کلا هنرهای علم بیان موجود در این شعر هم مطلبیبگذارید من برای پایان نامه ام احتیاج دارم..تمام حوای این شعر را خلاصه کردید در زیرککی یا زیر ککی !!!!!!!!!!

خوانش غزل ، همراه با توضیحات: پیوند به وبگاه بیرونی

اندر شناخت شمس تبریز فرهنگ معین در جلد پنجم ( اعلام) صفحه 911 چنین آمده است:« ......وقتی در اثنای سیاحت به بغداد رسید و شیخ اوحدالدین کرمانی را که شیخ یکی از خانقاه های ( خانگاه) بغداد بود و عشق زیباچهرگان را اضل مسلک خود قرار داه بود و آنرا وسیله نیل به جمال و کمال مطلق می شمرد ( و شمار اینان بی شمار است) دیدار کرد.پرسید که در چیستی؟گفت: ماه را در آب طشت می بینم.فرمود اگر در گردن دنبل نداری چرا در آسمان نمی بینی؟مراد اوحدالدین این بود که جمال مطلق را در مظهر انسانی که لطیف است میجویم و شمس الدین بر وی آشکار کرد که اگر از غرض شهوانی عاری باشی همه عالم مظهر جمال کلی است و اورا در همه و بیرون از مظاهر توانی دید.اوحدالدین به رغبت تمام گفت: الیوم می خواهم در بندگیت باشم.گفت به صحبت ما طاقت نیاری.شیخ به جد گرفتفرمود : به شرطی که علی ملا الناس در میان بازار بغداد با من نبیذ بنوشی!گفت نتوانمگفت: برای من نبیذ خاص توانی آوردن؟گفت : نتوانم.گفت وقتی من نوش کنم با من توانی مصاحبت کردن؟گفت : نه نتوانم.شمس الدین بانگی بزدکه:از پیش مردان دور شو !! »آچه در کمانک آمده است جسارت حقیر است.

بخشهایی از این غزل ناب را ناظری و افتخاری ، هردو خوانده اند. ( تا آنجا که من می دانم)سفارش میکنم بشنوید و خود داوری نمایید کدام یک حال و هوای شعر را دریافته اند.

با اجازه بزرگان و اساتید..جناب محسن کافی...به نظر حقیر نسبت به بیت اول اگر اینگونه بنگریم بهتر است.. و آن اینکه منظور حضرت مولانا از مرده بودن و زنده شدن؛ جان به جان آفرین تسلیم کردن و وقایع پس و پیش آن نیست... بلکه؛ تغییر نوع بینش نسبت به مقوله خداوند است. میفرماید که دیدگاه من نسبت به خداوند ناقص بود و اکنون کامل شد... و این امر بواسطه راهنمایی های حضرت شمس محقق گردید.

چرا معنی شو ننوشته؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

سلام دوستانامروز چیزی یاد گرفتم با شما هم به اشتراک می گذارم.در دیوان کبیر بعضی غزلها فاقد تخلص است و بعضی خمش،‌خامش، خاموش و خمش کن در پایان دارد که بعضی در تمامی اینها خاموش / خمش تخلص مولانا است مانند این غزل.

سلام جناب شمس الحق ممنون از توضیحات ارزنده شمامن مدتهاست که از حاشیه تویسی های شما و دیگر بزرگواران در این سایت استفاده می کنم و خوشحالم که بزرگوارانی چون شما در این سایت حضور دارید و شمع محفل این سایت ادبی هستید.

جناب شمس الحق شکسته نفسی می کنید.درخت هرچه پربارتر سر به زیرتر مصداق شماست.در تکمیل فرمایش شما "اسفار" جمع سفر است و دوستان نام کتاب اسفار اربعه را حتما شنیده اند.

زحمت افزا میشوم،نخستین پنج بخش عهد عتیق اسفار خوانده میشوند( پیدایش ،خروج، لاویان، اعداد، تثنیه )اسفار خمسه و اناجیل اربعه در عهد جدید.

جناب شمس الحقارادتمنداسفار اربعه با نام کامل الحکمة المتعالیة فی الأسفار العقلیة الاربعة از معروف‌ترین آثار صدرالدین شیرازی (ملاصدرا) شامل آخرین نظرات فلسفی او در حکمت متعالیه استبرای توضیحات بیشتر به لینک زیر مراجعه تمایید :پیوند به وبگاه بیرونی

جناب شمس الحقممنون از توضیحات شما

با درودبه ویکی پدیا مراجعه بفرمایید اسفار اربعه در عرفان را خوهید یافتسفرهای چهارگانه عرفا سفر اول: سفر من الخلق الی الحق مسافرت از مردم تا خداسفر دوم: سفر بالحق فی الحق مسافرت با خدا دربارهٔ خداسفر سوم: سفر من الحق الی الخلق بالحق مسافرت از خدا تا مردم با خداسفر چهارم: سفر فی الخلق بالحق مسافرت درمیان مردم با خدا

جناب شمس، اسفار همان پنج بخش نخستین عهد عتیق اند( پیدایش، خروج، لاویان، اعداد و تثنیه)و انجیل های خهارگانه در عهد جدید ( متی ،مرقس ، لوقا و یوحنا )با پوزش از گستاخی.

بنام خداوند علم....منّت خدای را که هوشمند است و عالم.فرهـــــــــــــــاد گرامی...استاد حق ادب پارسی، بوضوح و مفصل در این باب سخن راندند و آنکه، منظور ایشان از اتلاف عمر، با آنچه که میتوان، برداشت جنابعالی نامید، آشکارا متفاوت است... استاد میفرمایند که دیگر نباید از طریق و مسلک قدما، خاصه در چند صد سال گذشته ی اخیر، به قصد وصال، راه پیمود... بلکه اکنون زمان آنست که از روزنه ی علم به هوشمندی خالق نگریست و توانمندتر آنکه، دقت کافی و عزم لازم را در جهت اکتشاف جهان علوم، توشه ی مسیر خود قرار دهد...سپاس....

گرچه بلخی چندان در بند وزن نبوده است که در بند مانا، اما در بیت سوم و مصرع دوم به گمان افزودن و رفتم و دیوانه شدم سلسله بندنده شدم شیوا ترش میکند. بیت بعدی به گمانم ، گفت که تو مست نه ای رو که ازین دست نه ای و اینکه شاعر میرود و سرمست میشود و آکنده از طرب. و سر انجام با آن بخش از سخنان آذر که مولوی از بیداد مغولان هیچ نگتفه است صد و چند درصد هم عقیده ام و او شوربختانه تنها نبوده است و برخی این شیوه‌ی اندیشگی را گونه ای گریز از واقعیت می دانند و ای بسا همین نیز باشد،مگر نه از بلخ تا به ساحل امن قونیه کوچ کرده بود؟!

کوچ کرده بوده است، درست است

سلام به همهٔ دوستان. این به دو دلیل نمی‌تواند "شکک" باشد. اول این که شکک با معنی‌ شک کردن یک فعل است. در حالیکه "زیرک" یک صفت است. بنابراین می‌توان با افزودن "ک" به "زیرک" "زیرکک" را با معنی‌ زیرک کوچک ( یعنی‌ زیرکی که در واقع زیرک نیست) را استخراج نمود. این کار را با یک فعل نمی‌توان انجام داد. دوم اینکه‌ حتا با فرض اینکه "شکک" را بتوانیم ایجاد کنیم - این معنی‌ شک کوچک میدهد. معنی‌ بیت این است که تو زیرک کوچکی هستی‌ چونکه اصلا زیرک نیستی‌. چرا زیرک نیستی‌؟ چونکه ضعفی بنام "شک" داری. اگر بگوییم دارای شک کوچک میباشی این از اهمیت این ضعف می‌کاهد که مخالف معنی این بیت است.

سلام به همهٔ دوستان. این به دو دلیل نمی‌تواند "شکک" باشد. اول این که شک با معنی‌ شک کردن یک فعل است. در حالیکه "زیرک" یک صفت است. بنابراین می‌توان با افزودن "ک" به "زیرک" "زیرکک" را با معنی‌ زیرک کوچک ( یعنی‌ زیرکی که در واقع زیرک نیست) را استخراج نمود. این کار را با یک فعل نمی‌توان انجام داد. دوم اینکه‌ حتا با فرض اینکه "شکک" را بتوانیم ایجاد کنیم - این معنی‌ شک کوچک میدهد. معنی‌ بیت این است که تو زیرک کوچکی هستی‌ چونکه اصلا زیرک نیستی‌. چرا زیرک نیستی‌؟ چونکه ضعفی بنام "شک" داری. اگر بگوییم دارای شک کوچک میباشی این از اهمیت این ضعف می‌کاهد که مخالف معنی این بیت است.

پیوند به وبگاه بیرونی

با درود و سپاس در بیت سوم ، مصرع دوم ، به نطر می رسدبعد از رفتم "و" جا افتاده است:رفتم و دیوانه شدم سلسله بندنده شدم

من سوالی داشتمخواستم معنی این بیت رو اگه میشه بهم بگین لطفاجان به فدای عاشقان خوش هوسی است عاشقی عشق پرست ای پسر باد هوا است مابقی

سلام.دوستان انچه بنده عرض میکنم میدانم استاتید همه میدانند.صرفا یاد اوری است .یاد اوری موضوعی که میدانیم ولی کم اهمیت دانسته ایم و انچه من از مطالعاتم فهمیده ام تمام پیامبران و تمام عرفا کوششان برای نشان دادن اهمیت این موضوع بوده است : دل بستگی های این دنیایی ما.تسخیر شدگی ما با این دل بستگی ها و هم هویت شدگی ما با اینها و گرفتار من های ذهنی شدن و من واقعی مان را گم کردن.که تو ان هوشی و باقی هوش پوش خویشتن را گم مکن یاوه مکوشچون درک این موضوع در عین سادگی بسیاربسیار سخت است.میدانید دوستان چرا سخت است؟نکته ای بسیار ظریف و علمی در اینجا وجود دارد.و ان اینست: ما شناختمان بر اساس اضداد است.ضد را با ضد میفهمیم. ما وقتی سلامتی مان را درک(و نه دانستن)میکنیم که مریض شویم.فهماندن اب به ماهی است.ماهی ای که از داخل اب بیرون نیامده باشد هر چقدر شما سعی کنید به او بفهمانید که داخل اب غوطه ور است نخواهد فهمید و وجود اب را حس نخواهد کرد مگر از داخل اب بیرون بیاورید. نور را وقتی میفهمیم که تاریکی را درک کرده باشیم.دل بستگی ها و وابستگی های این دنیایی ما هم چنین هستند.چنان غرق شده ایم در انها (همچون ماهی در اب)و چنان هم هویت شدهایم با انها که دیگر وجود انها را در "خودمان" درک نمیکنیم.حس نمیکنیم.حال فهمیدن این وابستگی ها در خودمان به همان سختی درک اب توسط ماهی است تا زمانی که داخل اب است.در این مورد (شناخت ضد با ضد)دوستان میتوانند تحقیق بیشتری کنند.دوستان مشکل عشق به خدا نیست.مشکل وابستگی و دل بستگی های این دنیایی است که ما را اسیر کرده.وبدتر از همه وابستگی های فکری.باورها.پردهایی صد تو در مقابل عقل و بینایی ما.و ما چنان با این وابستگی ها هم هویت شده ایم که دیگر وجود انرا حس نمیکنیم.درک نمیکنیم در خودمان.تنها زمانی ما میتوانیم عشق را درک وتجربه کنیم و ازعشق سخن بگوییم که از این وابستگی ها رها شویم.و جناب شمس الادین درک این وابستگی ها و رهایی از انهاست که به زبان ساده است و در عمل بسیار مشکل.چون به دلیل غوطه ور شدن در این وابستگی ها دیگر وجود انرا حس و درک نمیکنیم.و چون حس نمیکنیم در واقع از نظر ما مثل اینکه وجود ندارد.و قسمت مشکل کار همینجاست :درک و شناخت(عرف.معرفت.شناخت) این چسبندگی ها در خود.وبه نظر بنده کوشش پیامبران و به دنبال ان عرفا در درجه اول سعی در فهماندن این وابستگی ها در ما بوده است.به خود اوردن ما.این دل بستگی هاست که به زبان ساده است.به محض رهایی و تخلیه دل و ذهن از این وابستگی ها عشق خودش سراغ ما می اید.لازم نیست ما دنبال ان بگردیم.و اساسا کاری عبث.این عشق است که به سوی ما اینده است.چون دل ما یا از وابستگی ها(نفس و شیطان) پر میشود یا از عشق.هرگز خالی نمیماند.وظیفه ما تخلیه دل از وابستگی هاست.باید به کیفیت پذیرایی برسیم.و این نمیشود مگر اول دل را از نفسانیات خالی کنیم.رو "سینه" را هفت اب "شوی" از "کینه ها"(اول) وانگه شراب عشق را "پیمانه" شو "پیمانه" شو(دوم)رومیان ان صوفیانند ای پدر بی ز تکرار و کتاب و بی هنرلیک صیقل کرده اند ان سینه ها پاک از از و حرص و بخل و کینه هانقش و قشر علم را بگذاشتند رایت عین الیقین افراشتندرفت فکر و روشنایی یافتند نحر و بحر اشنایی یافتندتا نقوش هشت جنت تافته ست لوح دلشان را "پذیرا" یافته ستصد نشان از عرش و کرسی و خلا چه نشان بل عین دیدار خدادولت عشق "امد" و من دولت پاینده شدمگفت مرا دولت نو راه مرو رنجه مشو زانکه من از لطف و کرم سوی تو "اینده" شدمحافظ :خلوت دل نیست جای صحبت "اغیار" دیو چو بیرون رود فرشته "دراید"کاملا مورد نظر عرفا واضح و روشن است.این معنا(تمیز کردن خودمان از دل بستگی ها و انگاه پذیرا شدن عشق و خدا و ملایک) در مثنوی در غزلیات مولانا در غزلیات حافظ و سایرین موج میزند.و این رهایی و پاره کردن زنجیرهای دل بستگی است که پیغمبر انرا جهاد اکبر مینامد.جهاد بزرگ!نه جنگ با دیگران که جهاد اصغر است.بلکه جنگ با خود.با منیت های خود.تا ما این وابستگی ها را داریم نه عشق را میفهمیم ونه میتوانیم به درستی اظهار نظر کنیم.چرا؟چون وابستگی و منیت همه چیز را برای "خود" خواستن است و عشق همه چیز را حتی خود را برای "دیگری" خواستن.در یکی فلش وجهت همه چیز به سمت ما است.و در یکی فلش وجهت همه چیز از ما به سمت بیرون.دو جهت متضاد.کجا این دو ضد در یک زمان در یک جا میتوانند قرار بگیرند؟عشق (همچون دل بستگی ها)واقعیتی قابل درک با ذهن و تفکر نیست.عشق از جنس چشیدنی است.لمس کردنی است.دیدنیست.شهودی است.تجربه است.و نکته جالب اینجاست که حدود 84 درصد ادراکات ما از طریق 5 حس ما حاصل میشود و فقط 16 درصد ان از طریق تفکربدست میاید. چون ما 5 حس داریم و یک ذهن که وسیله تفکر با منطق ارسطویی است.یعنی الف ب کردن و به ج رسیدن.و این نکته ایست که ما غافلیم.و صرفا چسبیده ایم به تفکرات و همه چیز را میخواهیم با تفکر درک کنیم.ببینید دوستان فکر بد نیست.اما فکری که باید همچون حس های دیگریکی از وسیله ها و ورودی های ادراک ما باشد اکنون بر ما مسلط شده و حس های دیگر را تقریبا تعطیل و از کار انداخته و چنان ذهن بر ما مسلط شده و چنان گرفتار گفتگوی درونی هستیم که حس های دیگر برایمان بی اهمیت شده اند.به عنوان مثال ما وقتی گلی را درختی را کوهی را سنگی را و...میبینیم ایا چنان در زیبایی ان غرق میشویم که چیز دیگری را حس نکنیم یا چنان گفگوی درونی داریم که با نیم نگاهی از ان رد شده و باز مشغول افکار پراکنده مان میشویم؟اصلا از دست افکارمان فرصت نگاه کردن به ان را پیدا میکنیم؟بله صرفا نگاه کردن.اگر کمی در خودمان تامل کنیم میبینیم چقدر گرفتار افکارمان شده ایم و چقدر به انها اهمیت میدهیم و از درک های ناشی از حس های دیگر غافل مانده ایم.اصلا به جایی رسیده ایم که حوصله نگاه کردن طولانی به یک گل را نداریم.امتحان کنیم دوستان.چشمهایمان را ببندیم و برای مدت فقط 30 ثانیه به هیچ چیز فکر نکنیم(سکوت درونی)!.انوقت میبینیم چقدر سخت است.این سکوت درونی زمانی اتفاق می افتد که بتوانیم به یک گل ساعتها فقط نگاه کنیم.غرق در زیبایی ان باشیم.فقط یک مشاهده گر باشیم.شهود.اگر دستمان را هم ببرند حس نکنیم.ایا میتوانیم؟اگر بتوانیم یکی از به رهایی رسیدگان هستیم.انگاه ما در اختیار افکارمان نیستیم بلکه افکارمان در اختیار ما است و هر وقت بخواهیم فکر میکنیم و هر وقت بخواهیم خاموش میکنیم.ذهن ما بدون اختیار ما از فکری به فکر دیگر نمیرود.به قول معروف میمون ذهنی نداریم. و اشتباه ما از اینجا ناشی میشود که میخواهیم درکهایی که از تجربه و حس (همان که عرفا میگویند درک شهودی .درک مشاهده ای.درکی که از مشاهده از دیدن حاصل میشود)در ما حاصل میشود را هم با تفکرو ذهنمان درک کنیم.مگر شما میتوانید طعم یک غذا را و لذتی را که از خوردن ان برده اید با تشریح کردن و توضیح دادن به فردی دیگر کاری کنید که ان فرد نیزعین همان لذت را ببرد؟لذت را مگر میشود گفت وفهماند مگر خود فرد انرا تجربه کند.یا لذتی که از دیدن یک گل درک میکنیم.دردی که از سوختن دستمان درک میکنیم. ما فقط میتوانیم بگوییم این غذا بسیار خوشمزه است من تجربه کرده ام و تو هم اگر دوست داری میتوانی "بخوری".یا ان گل زیباست میتوانی بروی و "ببینی". و هزاران هزار از این مثالها. عشق کجا و دل بستگی به این دنیا کجا.مثل اب و روغن اند.مخلوط وحل شدنی در همدیگر نیستند.دل ما یا جای عشق است یا دل بستگی به این دنیا.یا جای خدا و ملایک است یا جای نفس و شیطان.یا همه چیز را برای دیگری و دیگران خواستن است یا همه چیز را برای خود خواستن.اما دوستان اساسا چرا این دلبستگی ها و خود خواهی ها بقول معروف بد هستند؟ما همه شنیده ایم بد هستند.چرا مشکل افرین هستند؟اساسا چرا همه چیز را برای خود خواستن اشتباه است و ما باید از شر این خود خواهی خلاص شویم تا دل مان با عشق پر شود؟ظاهرا به ضرر ما است.در این دنیایی که همه به دنبال جمع کردن مال و مقام برای خود هستند چرا ما همه چیز را برای دیگران بخواهیم؟ایا سرمان کلاه نمیرود؟ایا همه چیزمان را از دست نمیدهیم؟اساسا چه لزومی دارد چنین تغییر جهتی بدهیم؟ چرا پیامبران سعی درفهماندن شر نفسانیات و خیر عشق کرده اند؟چه منفعتی برایمان دارد؟اینجاست که مولوی در ظرفی به نام مثنوی کوشش کرده به صورتی کاملا علمی و ساده و با دلایل(به نظر بنده تفاوت مولوی با سایر عرفای مشهور) و با هزاران مثال و داستان به ما نفسمان را من ذهنی مان را که از دل بستگی هایمان ساخته شده در درون خود ما (سیر در انفس)به ما"بنمایاند" بفهماند.منظور پیامبران را به ما به صورتی مبسوط بفهماند.غرور و تکبر را و طمع را و ترس را و شهوت را نه در دیگران نه در ذهنمان بلکه در تمام وجود خودمان حس کنیم درک کنیم. (چهار خوی (که همه احساس های حسد وکینه و نفرت و ... از این چهار خوی ناشی میشوند)که نمادش در قران به صورت چهار پرنده وحشی معرفی شده :طاووس و مرغابی و کلاغ و خروس و مولانا در ابتدای دفتر پنجم انرا کامل توضیح داده) نکته مهم و کار بسیار سخت درک و حس و مشاهده ای چهار خوی در "خود" مان است.و به محض این ادراک کار تمام است.انگاه همانطور که زشتی تکبر و طمع و ترس و شهوت را در دیگران براحتی و فورامیفهمیم و بدمان میاید چهره زشت اینها را در خودمان "میبینیم"(شهود!مشاهده.حس.درک نه از نوع تفکری بلکه از نوع حسی از نوع دیدن).و طبیعی است اگر چهره اینها را زشت ببینیم فورا شروع به خالی کردن خود از این ها میکنیم.این مرحله دیگر اسان است.مهم و مرحله سخت درک و حس و قبول تاریکی ای بود که در ان بودیم.چراغ به دست ها و راهنما ها انجا ایستاده اند.ما را براحتی به سمت روشنایی و نور راهنمایی میکنند.مشکل عدم قبول ما بود که در تاریکی قرار داشتیم.و علم روز اگر بتواند کاری کند اینست که راه شناخت خود را تسهیل کند.کمک کند که مد نظر پیامبران را راحتترو سریعتر بفهمیم.و به نظر بنده کشف کهکشانها و بیگ بنگ و کلا عالم بیرون کمک چندانی در درک و مشاهده عالم درونمان نمیتواند بکند. و السلام علی من اتبع الهدی.

صد هزاران فضل داند از علوم/جان خود را مینداند ان ظلومداند او خاصیت هر جوهری/در بیان جوهر خود چون خریکه همی دانم یجوز و لا یجوز/خود ندانی تو یجوزی یا عجوزاین روا و ان ناروا دانی ولیک/تو روا یا ناروایی بین تو نیک..جان جمله علمها این است این/که بدانی من کی ام در یوم دین-ابتدای دفتر پنجم :تو خلیل وقتی ای خورشید هش/این چهار اطیار رهزن را بکشزانکه هر مرغی از اینها زاغ وش/هست عقل عاقلان را دیده کشچار وصف تن چو مرغان خلیل/بسمل ایشان دهد جان را سبیلای خلیل اندر خلاص نیک و بد/سر ببرشان تا رهد پاها ز سدزانکه این تن شد مقام جار خو/نامشان شد چار مرغ فتنه جوخلق را گر زندگی خواهی ابد/سر ببر زین چار مرغ شوم بدبازشان زنده کن از نوعی دگر/تا نباشد بعد از ان زیشان ضررچار مرغ معنوی راهزن/کرده اند اندر "دل" خلقان وطنبط و طاووس است و زاغ است و خروس/این مثال چار خلق اندر نفوسبط حرص است و خروس ان شهوت است/جاه چون طاووس و زاغ امنیت است--چشمها و گوشها را بسته اند/جز مر انها را که از "خود" رسته اند-دفتر سوم :انچه در فرعون بود ان در تو هست/لیک اژدرهات محبوس چه استای دریغ این جمله احوال تو است / تو بر ان فرعون بر خواهیش بستگر ز تو گویند وحشت زایدت/ور ز دیگر افسان بنمایدتچه خرابت میکند نفس لعین / دور می اندازدت سخت این قرین-دفتر اول :طفل جان از شیر شیطان باز کن / بعد از انش با ملک انباز کنتا تو تاریک و ملول و تیره ای / دان که با دیو لعین همشیره ایغزلیات :تو لیله القبری برو تا لیله القدری شوی(اول) / چون قدر مر ارواح را کاشانه شو کاشانه شو(دوم)اندیشه ات جایی رود وانگه ترا انجا کشد / زاندیشه بگذر چون قضا پیشانه شو پیشانه شوقفلی بود میل و هوا بنهاده بر دلهای ما / مفتاح شو مفتاح شو مفتاح را دندانه شوشکرانه دادی عشق را از تحفه ها و مالها / هل مال را "خود" را بده شکرانه شو شکرانه شودفتر پنجم :رهایی از من ها ی ذهنی همچون مردن است.اینست که سخت است.اما راهی جز این نیست.مرده شو تا مخرج الحی الصمد / زنده ای زین مرده بیرون اورددی شوی بینی تو اخراج بهار / لیل گردی بینی ایلاج نهار..روی نفس مطمینه در جسد / زخم ناخن های فکرت میکشدفکرت بد ناخن پر زهر دان / میخراشد در تعمق روی جانتا گشاید عقده اشکال را / در حدث کرده ست زرین بیل راعقده را بگشاده گیر ای منتهی / عقده سخت است بر کیسه تهیدر گشاد عقده ها گشتی تو پیر / عقده چندی دگر بگشاده گیرعقده ای کان بر گلوی ماست سخت / که بدانی که خسی یا نیکبختحل این اشکال کن گر ادمی / خرج این کن دم اگر ادم دمیحد اعیان و عرض دانسته گیر / حد خود را دان که نبود زین گریزچون بدانی حد خود زین حد گریز / تا به بی حد در رسی ای خاک بیزعمر در محمول و در موضوع رفت / بی بصیرت عمر در مسموع رفتهر دلیلی بی نتیجه و بی اثر / باطل امد در نتیجه خود نگرجز به مصنوعی ندیدی صانعی / بر قیاس اقترانی قانعیمیفزاید در وسایط فلسفی / از دلایل باز بر عکسش صفی--دفتر دوم :گر چه عقلت سوی بالا میپرد / مرغ تقلیدت به پستی میچردعلم تقلیدی وبال جان ماست / عاریه ست و ما نشسته کان ما ستزین خرد جاهل همی باید شدن / دست در دیوانگی باید زدنهر چه بینی سود خود زان میگریز(طمع را بینداز) /زهر نوش و اب حیوان را بریز(ترس را بینداز)هر که بستاید ترا دشنام ده(غرور را بینداز) / سود و سرمایه به مفلس وام ده(عدم طمع و ترس از فردا.نترس روزی فردا را خداوند مقرر کرده) / ایمنی بگذار جای خوف باش / بگذر از ناموس و رسوا باش وفاشازمودم عقل دور اندیش را / بعد از این دیوانه سازم خویش را-غزلیات :عشق است بر اسمان پریدن / صد پرده به هر نفس دریدناول نفس از نفس گسستن / اول قدم از قدم بریدن"نادیده" گرفتن این جهان را / مر "دیده" خویش را بدیدن نادیده گرفتن این جهان را / مر دیده خویش را بدیدن نادیده گرفتن این جهان را / مر دیده خویش را بدیدن زان سوی نظر نظاره کردن / در کوچه سینه ها دویدن-

ترجمه انگلیسی تقریبا تحت الفظی این شعر:مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدمI was dead, I became alive. I was weeping, I became laughter.دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدمThe kingdom of love came and I became the eternal kingdom.دیده سیر است مرا جان دلیر است مراMy eyes are satisfied. My soul is brave.زهره شیر است مرا زهره تابنده شدمI have guts of a lion. I became the shining Venus.گفت که دیوانه نه‌ای لایق این خانه نه‌ایSaid, you are not insane, you do not deserve to be in this house.رفتم دیوانه شدم سلسله بندنده شدمI went and became insane, crazy and in chain.گفت که سرمست نه‌ای رو که از این دست نه‌ایSaid, you are not drunk, go, you do not belong;رفتم و سرمست شدم وز طرب آکنده شدمI went and became drunk, filled with joy.گفت که تو کشته نه‌ای در طرب آغشته نه‌ایSaid, you are not dead, not soaked in bliss;پیش رخ زنده کنش کشته و افکنده شدمBefore his enlivening face, I became killed and fallen.گفت که تو زیرککی مست خیالی و شکیSaid, you are shrewd, intoxicated by fancies and doubts. گول شدم هول شدم وز همه برکنده شدمI became simple, clear, and let go of everything.گفت که تو شمع شدی قبله این جمع شدیSaid, you became a candle, the prayer direction of this group.جمع نیم شمع نیم دود پراکنده شدمGroup I am not, candle I am not, I became the dispersed smoke.گفت که شیخی و سری پیش رو و راهبریSaid, you are the sheik, the head, the leader.شیخ نیم پیش نیم امر تو را بنده شدمSheik I am not, leader I am not, I will devote myself to your order.گفت که با بال و پری من پر و بالت ندهمSaid, you are winged and feathered, I won’t give you feathers and wings.در هوس بال و پرش بی‌پر و پرکنده شدمIn love of his wing and feather, I became featherless and wingless.گفت مرا دولت نو راه مرو رنجه مشوSaid the new kingdom, do not walk, do not make any effort;زانک من از لطف و کرم سوی تو آینده شدمFor, out of grace and benevolence, I myself come to you.گفت مرا عشق کهن از بر ما نقل مکنSaid the eternal love, do not move for me.گفتم آری نکنم ساکن و باشنده شدمI said, I will not, I became still.چشمه خورشید تویی سایه گه بید منمYou are the spring of sun, I am the shadow of the willow.چونک زدی بر سر من پست و گدازنده شدمSince you casted on my head, I became exited and in glow.تابش جان یافت دلم وا شد و بشکافت دلمShining of the life erupted in my heart. It opened and got torn apart.اطلس نو بافت دلم دشمن این ژنده شدمMy heart wove a new attire, I became enemy of this shabby clothes. صورت جان وقت سحر لاف همی‌زد ز بطرThe soul’s figure, at dawn, shouted for joy.بنده و خربنده بدم شاه و خداونده شدمI was the servant and the keeper, I became the king and the owner. شکر کند کاغذ تو از شکر بی‌حد توYour candy wrapper has gratitude, for all your infinite sugar;کآمد او در بر من با وی ماننده شدمThat he came in my embrace and I became like him.شکر کند خاک دژم از فلک و چرخ به خمThe miserable soil bows in gratitude to the heavens and stars;کز نظر وگردش او نورپذیرنده شدمThat from his glance and orbiting, I became the receiving light.شکر کند چرخ فلک از ملک (و) ملک و ملکThe heavens and stars are grateful to the king of the universe and angles;کز کرم و بخشش او روشن بخشنده شدمThat from his benevolence and giving, I became bright and generous.شکر کند عارف حق کز همه بردیم سبقThe knower of the truth is grateful that he has transcended all.بر زبر هفت طبق اختر رخشنده شدمAbove the seven heavens, I became the shining star.زهره بدم ماه شدم چرخ دو صد تاه شدمI was the Venus, I became the moon. I became the two hundred faced wheel.یوسف بودم ز کنون یوسف زاینده شدمI was Joseph, from now on, I became the birth giver of Joseph. از توام ای شهره قمر در من و در خود بنگرI am from you, the one moon, glance at me and at yourself.کز اثر خنده تو گلشن خندنده شدمThat from the influence of your smile, I became the smiling flowers.باش چو شطرنج روان (کنان) خامش و خود جمله زبانBe like playing the game of chess, silent but all speaking.کز رخ آن شاه جهان فرخ و فرخنده شدمThat from the face of the king of the cosmos, I became fortunate and blessed.

آفرین ناشناس ترجمه خوبی بود. پیشنهاد میکنم در خط دوم kingdom نخست را تبدیل به reign کنی.درود بر تو.

اگه یک نفر تو دنیا وجود داشته باشه که بدونه /حمیدرضا گوهری چی گفت ب احتمال هفتاد درصد منم ...!#درد مشترکشمس دیوانه کنندسنمیدونم تا ب حال شده برای کسی که ندیدین دلتنگ بشین؟این همون حس من ب شمس و مولاناست..لعنتی کاش میشد از زمان گذر کرد..کاش

خانوم نگار. ف عزیز،"گنجی است در این خانه که در کون نگنجداین خانه و این خواجه همه فعل و بهانه است"...گویا پیش از زمان زمانی بوده که زمان نبوده، و در پیش نیز زمانی بیاید که زمان نباشد...آن زمان همین حال باشد...

با پوزش به دوستان عزیز بابک و رضا کاشی ساز و دیگردوستان گرامی امیدوارم از این یادآوری من رنجیده نشوید- من هم مطلقا علاقه ای به بحث های فنی و ادبی ندارم اما صرفا پیشنهاد می کنم شاید بهتر باشد اجازه دهیم هرکس دراین بحر بی پایان به سهم و درک خود آنچه برداشت کرده با دیگران سهیم شود - آیا بهتر نیست به جای منع کردن و انتقاد کردن - بیشتر و بیشتر به همه فضا بدهیم . طبق مرام و آموزه های مولانا که رواداری و سلم و اجازه دادن به هرچیز و هرکس که باشد- قدرت پذیرش و سلم و آشتی با آدمها و تحمل و تساهل ومدارا با نگاه و عملکرد دیگران - به نظر من عمل به همان شراب معنوی است که شما را به این صفحه کشانده است - شخصا فکر می کنم به این بیشتر به مرام مولانا نزدیک است تا تغییردادن و انتقاد و ...

خانم میترا درست می فرمایند به جای آنکه بر سر ظاهر و صورت گفتار مولانا با هم نزاع بپردازیم بهتر است که دنبال مفهوم و معنی گفتار مولانا باشیم ۔ به گمانم این چند بیت مقصودم را به خوبی بیان می کندچار کس را داد مردی یک درمآن یکی گفت این بانگوری دهمآن یکی دیگر عرب بد گفت لامن عنب خواهم نه انگور ای دغاآن یکی ترکی بد و گفت این بنممن نمی‌خواهم عنب خواهم ازمآن یکی رومی بگفت این قیل راترک کن خواهیم استافیل رادر تنازع آن نفر جنگی شدندکه ز سر نامها غافل بدند

این غزل نمایانگر تحول روحی و معنوی حضرت مولانا پس از ملاقات با شمس است، این غزل در حقیقت از سه بخش تشکیل یافته است؛ از مصرع اول الی مصرع بنده و خربنده بُدم، شاه و خداونده شدم، بخشی است که حال حضرت مولانا را قبل و بعد از ملاقات با شمس تصویر می نماید، چهار بیت بعدی شکرانۀ ملاقات با شمس و فیوضاتیست که از شمس نصیب مولانا گردیده است و ابیات بعدی همه نشان دهندۀ حالت جدید مولانا است که از آن به «ماه شدن»، «یوسف زاینده شدن» با آن که قبلاً یوسف بوده است، «گلشن خندنده شدن» و «فرخ و فرخنده» شدن تعبیر نموده است.

جناب اقای حمیدرضا گوهری با فرمایشات جناب عالی موافقم منهای ان چند کلمه ناشایست که البته گفتن چنین کلماتی هم برای کسانی که به دنبال شناخت شمس هستند قابل درک است که البته از دید بنده کاریست بیهوده و در نهایت هیچ نمی فهمیم شخصیتی که ان چنان مولانا را از خود بی خود کرده که میفرماید در بحر صفا گداختم همچو نمک نه کفر نه ایمان نه یقین ماند و نه شک اندر دل من ستاره ای پیداشد گم گشت در آن ستاره هر هفت طبق

ارجمندانم از فرود تا فراز:درود بر همه. سکان داران یزدان شناسی بگذارید از استاد توس آغاز کنم که سرود: خداوند بالا و پستی توئی--ندانم چه ای هر چه هستی توئی آیا براستی ما در این جایگاه فراموش کرده ایم که لب خواهش ما چه سرچشمه و فرجامی دارد؟ آیا شیپور را از دهانه گشادش نمی زنیم؟ آیا خدا را در میان برگ های نوشته ها و چامه ها باید جُست؟ پژوهش پندارها و کمانه های سخنوران مست و ملنگ و از خود بیخود باید پایه یزدان شناختی شود؟ اگر چنین می اندیشید باید با کمال کوچکی بگویم نادرستست. و باید گفته سخنور نامور دیگری را بگویم که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را.پس در پا نوشته ها باید دنبال چه بود؟ 1- زبان2- آئین و رفتار مردم دور و بر سخنور3- چان مایه اندیشه های سخنور4- آمیزه های نوین سخنوری5- و از همه کاراتر پرهیز از سرسپردن به پندارهای سخنوران که موجب کوتاهی و فروگذاری جنایاتیست که در بزنگاه کنونی بر سر مردمان می آید. خود مولانا فرموده خر برفت و خر برفت و خر برفت.

دیده سیر است مرا جان دلیر است مرازهره شیر است مرا زهره تابنده شدمراستی چشم سیری دلیری و گستاخی از نوع خوبش را به دنبال خواهد داشت، چشم سیری با شکم سیری فرق دارد، شکم بیچاره یک فضای محدود و مشخصی دارد، اگر نه با یک وعده، با دو وعده حتما پر خواهد شد، سایر اعضای بدن نیز ، با چند تکه لباس پوشیده خواهند شد و زیر یک سقف از باد و بوران در امان خواهند بود، این چشم است که سیر کردنش به این سادگی نیست، چشم است که می ترسد، از فقر، از حس ناامنی، از بی اعتمادی،از از دست دادن! وقتی چشمی گرسنه شد و به بیماری جوع دچار شد، از بیم به دست ناوردن یا از دست دادن روح را زبون و ذلیل می کند، زبان راست گو را کوتاه می کند و دست کژ را دراز! آنچه میلیونها انسان را به کام قحطی و جنگ و مرگ کشانده، چشم گرسنگی عده قلیلی است که خیال می کنند می توانند بیش از یک شکم بخورند و در بیش از یک بستر بخوابند! مولانا در جایی دیگر می گوید :بر دل و دین خرابت نوحه کنکه نمی‌بیند جز این خاک کهنور همی‌بیند چرا نبود دلیرپشتدار و جانسپار و چشم‌سیراینجا نیز نبود دلیری، پشتداری،جانسپاری و چشم سیری را محصول نوعی نگاه می داند:که نمی بیند جز این خاک کهن!ثروت آدم ها به اندازه آنچیزهایی نیست که بر کاغذ پاره هایی به تملک خود در آورده اند، ثروت آنها به اندازه آن چیز هایی است که چشمشان گرسنه آنها نیست! هر چقدر دایره دوم بزرگتر باشد ثروتمندتر هستند. از استادی شنیدم که ابونصر فارابی در بازار بغداد که هم ارز با وال استریت امروز بود بالا و پایین می رفت و با خرسندی می گفت چه بسیار چیزها در این بازار داد و ستد می شود که من بدانها نیاز ندارم!چون گدایی چیز دیگر نیست جز خواهندگیهر که خواهد گر سلیمان است و گر قارون گداستکسی که مملوکاتش اندک است گدا نیست، کسی که می خواهد چیز های بیشتری را به تملک خود در آورد گداست!

وقتی این شعر زیبا رو خوندم ، بعدش نوشته های عزیزان رو میخوندم و بعضا لذت میبردم تا جایی که یکی از دوستان پرسیده بود:هدف از خلقت جهان و ما و کل آفرینش چیه و اصلا چرا خداوند دست به خلقت زده..؟ ..فقط به این نکته توجه داشته باشید که خداوند پیش خودش نگفته که به این دلیل جهان رو خلق کنم، چون هدف ، نشانه رسیدن به مطلوب است و او خودش همان مطلوب است ، هیچ کم و کاستی نداشته که دنبال رسیدن به چیزی باشد یا نیاز به احساس رضایت

گفت که تو زیرککی، مست خیالی و شکیگول شدم، هول شدم، وز همه برکنده شدمشرط رسیدن به حقیقت، رها کردن است. رها کردنِ هر آن‌چه آموخته‌ای و باور کرده‌ایباورمندی، زیرکی است. باور، از آن جهت که پذیرشِ چیزی است که خود ندیده‌ای، خیال است و مولوی به زیبایی و به عمد، "باورمند" را "مستِ خیال" دانسته"مستِ شک" اما معنایی عمیق‌تر در خود داردرها کردن باورها، یعنی شک کردن به هر چه هست. اما این کافی نیست. بسیاری هستند که شک می‌کنند و درمی‌مانند چرا که "شک داشتن" خود می‌تواند به باورمندی تبدیل شودشک بی محابا، که جان دلیر می‌خواهد و زهره‌ی شیر، یعنی آن‌که به خودِ شک کردن هم رحم نکنی. در آن هم شک کنی. فقط این‌گونه است که دست از هر چه داری خواهی شستتا "گول" و "هیچ‌دان" نشوی، راه نمی‌یابیرسیدن به طرب بی‌پایان، زمانی است که نه فقط از خیال (باور)، که از شک نیز گذشته باشیزمانی که نه فقط از "
پاسخ" که از "سوال" نیز دست شسته باشیزمانی که از همه برکنده شوی، فقط مشاهده‌گر باشیاز راه رفتن و معنا کردن و پرسیدن که بایستی، حقیقت خود به سویت خواهد آمد. چرا که حقیقت همواره همراه تو بوده است و آن‌چه حجاب بوده،
پاسخ‌ها و پرسش‌ها بوده، خیال‌ها (باورها) و شک‌ها

با سلام . نظر دوستان و اساتید رو خوندم . بعضی هاش دالنشین بود برای من . بعضی هاش هم بوی دنیا و نخوت و غرور و نفسانیت. تمام حرف مولانا بر این است که " نِی باش و خالی از نفسانیات تا نوای اون روح الهی در تو دمیده بشه " . مولانا و مثنوی چیزی نیست که دور هم بنشینیم و تفسیرش کنیم . بلکه آینه ای است که ما درون خودمان را در آن می توانیم بینیم. مثنوی را شاید بشود تفسیر کرد .که اینجا اینطور گفته فلان جا آن طور گفته اما تا زمانی که قلب ما و روح ما قطره ای از اون باده ی آسمانی را که مولانا را از خود بیخود و مدهوش کرد ، نچشیده باشیم ، فرسنگ ها از عمق موضوع دور هستیم . بجای اینکه فقط دنبال اثبات برتری خود بر دیگران باشیم و همه ی آنچه که دیگران می گویند و درک کرده اند را غلط بشماریم و صرفا نظر خود را صحیح بدانیم ، بهتر است در این دریای مثنوی کمی شنا بکنیم کمی بچشیم و بعد هم که چشیدیم ، دیگران را هم از آن مزه و چشیدن و حال خوش بی نصیب نکنیم . تنها چیزی که برای بنده آشکار است این است که اگر کسی در این بحر عمیق شنا کرده باشد و ذره ای از آن را با جان دل چشیده باشد ، تمان این " من بودن و من گفتن و منیت " را رها می کند و بعد هم زبان در کام فرو می برد و غرق در مستی خود می شود . .... من چه می گویم یک رگم هوشیار نیست . ای کاش ثانیه ای و لحظه ای به این ناهوشیاری نائل بشیم.

من هیچ مخالفتی با نوع جهانبینی هر انسانی از جمله هموطنان مولوی دوستم ندارم ولی نقدی بر منطق و تحلیل این هموطنان گرامی دارم: در ابتدا باید عرض کنم همگی آگاهیم که انسان متفکر و نکته سنج از زمانی که برتری هوشش را نسبت به دیگر موجودات محل زندگیش درک کرد، در طول تاریخ با پیگیری، کنجکاوی و وسواس، در پی افزایش معلومات و تجربیاتش از چگونگی رفتار اجزای هستی و قدرت تفکر و تحلیل شگفت انگیزش و به تبع آن شناخت خود بوده و همواره از انشعابات غیرعلمی که در کنار این مسیر توسط دیگر انسانها ایجاد میشدند مستقل عمل میکرده چون بدرستی دریافت که ادعای فهم اصل داستان هستی و وجود و باورها و ایده آل های مطلق گونه بشر باعث کمرنگی کنجکاوی و علم و به بیراهه رفتن تمام دست یافته های دانشی میشود که قطره قطره جمع شده اند، و همین دغدغه زیبا بود که تاکنون پیشرفت پر سرعت و پیوسته ما انسانها را در پی داشته است. لذا بنظر من تقدس دانش و شخصیت هر انسانی در هر برهه تاریخ زیست بشر، هرچند که آن انسان قدمی بزرگ در راه شناخت هستی برداشته باشد و زدن پیوندهایی چون عالم الغیب و صاحب افکاری بی نهایت و همه چیز دان و همه چیز درک و مشابه آن، نه تنها پرده ای از اسرار دنیا و زندگی بروی ما میگشاید بلکه با ایمانی متعصب گونه در بند بند گفته هایش بدنبال شبیه سازی ایده آل های ذهنیمان میگردیم تا ترس های ناشناخته خود را از عاقبت و چیستی هستی کمتر و کمتر کنیم تا جایی که کاملا از بین بروند. ولی عالمان و اندیشمندان علمی و منطقی همواره در طول تاریخ، بارها و بارها ثابت کردند که هیچ راهی صحیحتر و
پاسخگوتر از افزایش دانشمان به تدریج و پله پله و با استفاده از منطق و صبر و حساسیت و وسواس تجربیمان نیست. پس بنظر من اکثر تمجیدها و توصیفاتی که از جناب مولوی میشود، شرح حال ایشان نیست و جناب مولانا نیز اندیشمندی پر دغدغه در طول حیاتش بوده که البته در برهه ای از عمرش امیال و ایده آلهایش را بدون منطق علمی و کاملا آزادانه در اشعارش بیان نموده که مطمئنا ارزشی علمی نداشته و فقط جهت همزادپنداری دیگران با این دغدغه های شیرین قابل دریافت است. با سپاس و احترام به همه هواخواهان مولانا و سبک و مسلک عرفانی وی. اینها همه نظر شخصی من بود نه چیزی فراتر از آن .... به امید پایداری زیبایی های هستی و درک پیوسته آن

به نظر چرخ دوصد چاه درسته نه چرخ دوصد تاه چون بحث یوسف هم هست ... با تشکر

سلام علیکم ، به آقای مست فرمودید کسی هست کمکتان کند بله هست .خداوند برای انسان هادی های زیادی خلق کردهچنانچه سپاه گمراهی نفس اماره و شیطان و جنودان شیطان بسیارند ولی خداوند کریم سپاه و امداد خود را بیشتر آفریده و نسبت ترازو به سمت هدایت بیشتر است تا گمراهیاولین هادی نفس مجرد خود انسان است و قلب او وزیرش و خفی و اخفی و سر وزیران او روح پیامبر اکرم و آل او و صحابه گرام و اولیا الله معاونین او ششصد فرشته هادی که سیصد آن در هنگام روز و سیصد آن که هنگام شب تو را به خوبی دعوت میکنند خود خداوند که هدایت اصلی در دست اوست .در هر سیصد فرشته سرهنگان و سربازان در اختیار تو هستند مانند سپاه سیصد نفری در روز و سیصد نفری در شب که این هادیان هم دعوت و گاه اجبار می کنند ولی شیطان و نفس اماره تنها دعوت میکند در این قسمت هم باز ترازو به سمت هدایت به سمت خوبی است .حال شما اولین کارتان تنها تزکیه نفس است و فراگیری شریعت محمدی یعنی اصول را بدانید تا از اصول شریعت در دام توهمات شیطان نیفتید مثلا جایی که بگوید نماز نخوان چون دیگر نیاز به نماز نداری و این گمراهی است البته شریعت از نظر من شریعت اسلام اهل سنت است و دیگر مذاهب را قبول ندارم .در اصل ما خدا را پیدا نمیکنیم یا به سمت خدا نمی رویم بلکه همه چیز در جای خود است و یک اشارت به شما بگویم که اصول راه باشد فرض کنید شما یک کوزه پر از نفس هستید یعنی تمامی زشتی ها درونتان هست اول این کوزه را از زشتی ها خالی و پر از خوبی می کنید سرشار از خوبی که شدید چون بیرون کوزه تماما خدا بود و داخل کوزه هم تماما خوبی ها یعنی صفات خدا شده حال شما می خواهید از صفات خدا به ذات خدا برسید تنها راه شکستن کوزه است و از خوبی های خود هم رد میشوید و نابود می شوید که در بود او باشید . فنا شده و به لقا می پیوندید . این مراحل از تزکیه قلب شروع می شود و ذکر نقشبندیه یا ذکر خفی بهترین آن است . قلب که مطمعن شد ارجعی الی ربک راضیه مرضیه است که از سر به اخفی و خفی و در نهایت چنان باریک و لطیف می شود نفس او که نفس در پایان مرده و تنها روح مجرد باقی می ماند و آن همان دم خداوند است که ما آن دمیم برای همین اسم اولین ما آدم شد منظور آن آ که خداوند در ما دمیده شد از اسرار خداوند تنها یک آ بیرون شد که همه را حضرت محمد درک کرد و بقیه هیچ درک نکردند یعنی ایشان تماما نور و دم خداوند شدند کسی به ختمی مرتبتی نرسید الا او . پس آن آ یا دم خداوند حضرت ختمی مرتب محمد مصطفی (ص) است ذکرالله را بر قلبتان بکوبید بلکم این شک های قلبی قلبتان را زنده به نور الله کند و تپیدن گیرد و زنده به آتش زنده شود . از گرفتن مدد از ارواح پاکان فراموش نشود از الله مدد بخواهید که او کریم است و خسیس و چشم تنگ نیست بلکه چنان صمد است هرچه بخشد کم نشود و رمزش این است که هرچه بخشد یعنی از قسمت زشتی تو برمدارد و از خود پر میکند پس از او کم نمی شود بلکه از تو کم میشود پس اینکه سواب شود چرا وقتی میبخشد پس چیزی کم نمی شود اینگونه است مثل این است که سایه ای باشید هرچه نور به سمت سایه مایل شود سایه کمتر شده و در شعاع مستقیم چیزی از سایه نماند از نور چیزی کم نشده تنها این مکان سایه است که دیگر پر نور شده و نیست شده البته اینها امثال مجازی است که بتوان در عالم نقصان تا حدی درک را رساند وگرنه اگر خدا هست نه مکان است نه زمان نه چیزی لا موجود الا الله و بعد از مرگ چون بنگرید این عالم مثل خواب بوده و تنها یک خاطره ای بیشتر به ذهن باقی نیست که آنهم محو می شود . خلاصه برادر مطالعه کن آثار خوب را با دلی سفید نه با دلی کینه توز دل روشن گردد به نور عارفان . خداوند به امت محمد ذکر عطا کرد که هیچ امت نداد مگر در حال داشتن طهارت ولی از امت محمد نخواست داشتن طهارت در حال ذکر را بلامانه کرد پس در حال خواب چه به پشت چه به پهلوی راست چه پهلوی چپ ذکر الله بگو چو خواهی صید بزرگ بگیری دام و دانه بزرگ می طلبد دانه الله دام قلب و صید صفات حق که در اصل در می یابید که صیاد اوست چون اول او بنده را ذکر کند تا بنده او را ذکر کند مگر این نیست که میگوید ای بنده مرا بخواه تا استجابت کنم هر حال او تورا خطاب میکند ای بنده مرا بخوان مرا بخوان پس اول او یاد کرد بنده را نه بنده اورا پس دو اگر یاد کردی و دوام دادی بقیه راه هم همین است تنها اطاعت است ولاغیر .

سلام و عرض ادب و احترام به علاقه مندان جان دوستان بزرگوار حقیر را عفو بفرمایید زیرا که مطلبی خواهم عرض کرد که شاید خوشایند نباشد ساده خواهم گفت و عامیانه باشد که کارگر شود و مفید اید بیش از 110 حاشیه بر این اثر بزرگ نبشته شده اما افسوس هیچکدام به اصل توجه نکرده اند چه شد که اینگونه شد که ایشان همچین اثری را خلق کردند بگردیم دنبال ان لحظه اوج حضرت مولانا باشد که درک کنیم مفهوم را انشانی که دست شصت از هر چه بود مرده بود در تمام انچه داشت بله داشته هایش ارزشی در برابر انچه میخواست بدشت بیاورد نداشت پس ترک کرد و دل کند و مرد سپس زنده شد به چی به نگرشی نو که اغازگر دیدی عظیم بود به انچه ندیده بود عشق را درک کرد و دارنده دولت پاینده شد درک عشق مرحمتی است الهی به سعی خود نتوان پی برد به گوهر مقصود تفکر یا الله یا ارحم الراحمین

منزل به منزل و کو به کو فیوضات والا تر و شرط کسب آن نیز دشوارتر می شود . نکته ای که مولانا در این شعر بدان پرداخته و به نوعی حجت را تمام کرده است.روی سخن با آنانیست که ظاهرا خود را در سرمنزل مقصود می دانند و نایل به وادی ایمن می شمارند که سرمستی دیروز برای منزل امروز جوابگو نیست . دیروز با یک تسلیم و سرسپردگی به داخل کشتی آمدی ولی امروز اگر تحفه ای برای ناخدا عرضه نداری حتی ممکن است از کشتی به دریا انداخته شوی !همانگونه که عاشقی تحفهء جدیدی برای معشوقش نبرد از چشم او خواهد افتاد سالک نیز اگر قدرت کسب فیض جدید درخود نپرورد محکوم به هبوط است.در هر حالی از هر چه که با آن در ارتباطی باید شکرگزار باشی و این عمل باعث گشودگی درهای بسته می گردد.مداومت در شکرگزاری باعث تعالی در سیرصعودی است.در عین سکون و بی عملی خود نهایت فاعلیت خواهی شد چنانچه نظر آن جان جانان را جلب نمایی.

در اشعار مولانا پنج بار به جمله دولت عشق و تنها یک بار به ملت عشق ( در مثنوی عتاب موسی و شبان ) اشاره شده است.سوالی که مطرح می شود این است که این اعداد در خصوص جملتات ذکر شده چه نقشی می توانند داشته باشند؟

در اشعار مولانا پنج بار به جمله دولت عشق و تنها یک بار به ملت عشق ( در مثنوی عتاب موسی و شبان ) اشاره شده است.سوالی که مطرح می شود این است که :این اعداد در خصوص جملتات ذکر شده چه نقشی می توانند داشته باشند؟

درود بر اساتید گرامی و بزرگواربنده به تازگی به اشعار مولانا علاقه مند شدم و میخواستم ببینم برای یک تازه کار و برای شروع آشنایی با معنی و مفهوم این اشعار چه پیشنهادی داریدسپاسگزارم که تجربیات خود را در اختیار این حقیر میگذارید

در بیت 19 اگر به جای تاه .کلمه چاه باشه به نظر من بهتره چون با مصرع بعدی بیشتر هماهنگه و همچنین با چرخ چاه که با اون آب از چاه میکشن

با دروداین شیوه‌ی خوانش آقای علی مراقب برای کسانی که جوان هستند و در پی طرز ادای صحیح کلمات هستند مناسب نیست، خیلی تند است.با احترام

با سلام من یه دانش آموز کنکوری هستم و درک ادبی و تفسیر و... من در حد و اندازه های شما بزرگواران نیستدر یکی از کتاب های کنکور بیت اول این شعر با مفهوم ( ازلی بودن عشق و آفرینش عاشقانه) ارائه شدهمیشه لطفا اگه صحیح هست توضیح بدینبا تشکر

مرده بُدم زنده شدم گریه بُدم خنده شدمدولتِ عشق آمد و من دولتِ پاینده شدمانگار هیچ چیز تازه ای به وجود نمی آید و هر چه هست فقط جابه جاییِ قدیم هاست. در این بیتِ مولوی انگار صفی از مُردگی و گِریِگی جای خود را به صفی از خندگی و زندگی می دهد تا باز در وقتی معین به خود رنگِ تازه تری بپاشد و برگردد.فرشته پناهی در یکی از هایکوهای خود می نویسد: « لباس زیر قرمز دیده می شود زیر رختِ عزا»چه قدر خوب بود اگر آدمی متوجه این جابه جایی ها می شد تا به اندازه ذوق کند به اندازه دِق کند.#احمد_آذرکمان، حسن آباد فشافویه، هجدهم مهر 99

از میان
پاسخ هایی که به پرسش یک دوست دادم: وقتی مولوی می گوید مرده بُدم زنده شدم ... آن زنده شدن به این معنی نیست که دیگر نشانه ای از مردگی در عاشق نخواهد ماند بلکه آن مردگی در ذهن او به عقب رانده می شود تا در فرصتی مناسب با شکل و شمایل شاید جدیدتری باز گردد.آن لباس سیاه به هر حال درخواهد آمد و سیاه پوش به هر حال با لباس زیر قرمزش به میان زندگی خواهد دوید ولی همچنان امکان بازگشت آن لباس سیاه هست حتی وسط رابطه با لباس زیر قرمز. هر دو شعر دارند از یک مردگی به سمت یک زندگی می روند ولی ممکن است در یک فرصت مناسب دوباره سرکله ی آن مردگی و آن سیاهی که عقب رفته و یا عقب خواهد رفت پیدا بشودوجه اشتراک آن بیت مولوی با آن هایکو فقط در جابه جا شدن دو حس است و این که هر دو از یک مردگی دارند به سمت یک زندگی می روند ... در بیت مولانا به ظاهر محرک زندگی یک عشق بیرونی است و در آن هایکو پوشیدن آن لباس سیاه هم انگار اشاره ای است به اجبار بیرون. هر چند به گمانم تا خود آدم نخواهد سیاه نمی پوشد یا احساس زندگی و خندگی نمی کند... و چکیده ی کلام این که به اعتقاد من هم حس خوب در آدمی هست هم حس بد و هیچ کدام به محض ورود دیگری نابود نمی شود بلکه به عقب رانده می شود تا در فرصتی دیگر باز گردد ... وقتی مولوی می گوید گریه بدم خنده شدم او دلش خنده می خواسته و حالا بهانه اش پیدا شده وقتی زیر رخت عزا لباس زیر قرمز هست به نظر او دنبال زندگی است و دنبال بهانه استفروید می گفت سرکوب، نابودی نیست بلکه عقب راندن است.

چه کرده استاد افتخاری بزرگوار با این اشعار

سلام، چرا بازخوانی اشعار که صوتی هستش کار نمیکنه؟بارگزاری نمیشه؟طبیعیه یا من فقط این مشکل رو دارم؟
پاسخ: با سپاس از تذکر شما، به نظر می‌رسد مخزن کد معروف jQuery که کدهای نمایش فایلهای صوتی گنجور به آن متکی است یا فیلتر شده یا برای ایرانیان از دسترس خارج شده. کد مورد نیاز به سرور گنجور منتقل شد و اکنون کاربران اینترنت داخلی ایران هم نمی‌بایست مشکل داشته باشند.

سلام من دانش آموز پایه دوازدهم رشته ریاضی هستم این شعر در کتاب قرابت معنایی ما بود و من رو جذب خودش کرد خیلی خوش حال میشم لطف کنید حضرت مولانا این شعر را در چه حالی و درر چه زمانی سروده و مفهوم کلیش چیست/این ضحبت ها با خداست یا با شمس؟

شمس من و خدای من... با احترام خدمت اساتید بزرگوار، در
پاسخ به آقای امیر،  (از دید من)عاشق به هر طرف که رو کند یار میبیند، و این وحدت و این معشوق یگانه دیدن همه چیز را ، یعنی خدایی  لحظه هایی که مولانا شمس و خدا یکی میشوند، همه چیز یک می شود

بی شک از بی نظیرترین و شورانگیزترین غزل های مولانا همین غزل هست. 

برای بار چندم از مسئولان گرامی گنجور خواهش می‌کنم تفسیر اشعار رو هم قرار بدن. اینطوری سایت بسیار کامل و پربارتر خواهد بود. با سپاس 

به گمانم این شعر گفتگوی میان مولانا و شمس است، در نخستین دیدار

سلام بزرگواران گفت که تو کشته نه ای در طرب آغشته نه ای پیش رخ زنده کنش کشته و افکنده شدم در بیت پنجم مصرع اول کلمه طرب صحیح است یا طرف؟ و در مصرع دوم زنده کنش صحیح است یا زنده کشش؟ در بعضی چاپ ها کلمه طرف در مصرع اول آمده و در بعضی جاها طرب و همچنین مصرع دوم در بعضی چاپ ها عبارت  زنده کن، زنده کش نوشته شده از میان طرب و طرف ، زنده کن و زنده کش کدام صحیح است؟  

سلام. ضمن تشکر از همه دوستان یوسف زاینده با سکون برروی ((ف ))یا کسره برای ((ف ))صحیح است؟از نظر خوانش کسره به نظر صحیح می رسد ولی از نظر معنا سکون .ضمنا اگر زحمتی نیست دوستان معنای ظاهری  شعر را نیز بنویسند .سپاسگزارم

ماییم مست و سرگران فارغ ز کار دیگران....

شکر کند خاک دژم از فلک و چرخ به خم کز نظر وگردش او نورپذیرنده شدم این بیت حضرت مولانا من بیاد نسییت انیشتن میندازه.مخصوصا این کلمه چرخ به خم انحنای فضا.. 

              ا ز هزاران تن یکی صوفی اند                    مابقی در دولت او میزیند  چه نیکوست نظرگاه عزیزان که نظر فرمودند  تصحیح  کردند  اما بدا به حال آن جیره خوارانی که خوان نعمت و قلم نظر دیگران برای خود دفتری میسازند بدون آنکه  کوچکترین اشاره ای کنند‌،.                        قاسم سُلگی   

نام شمس الدین تبریزی چو بنویسم بدانک شکر دلخواه را در اشکم کاغذ نهم  

دروددوستان ممنون میشم کسی معنی ومفهوم واژه چرخ دوصدتاه رادراین شعربنویسه چرخ دوصدتاه شدم یعنی چی؟

درود ، کاش اساتید محترم به جای بحث سر نگارش و کجای شعر ایراد داره و‌ خرده از هم گرفتن بیشتر به معنی و تفسیر اینگونه شعرهای زیبا بپردازند تا ما هم استفاده کنیم و یاد بگیریم