مولانا

غزل شمارهٔ ۱۴۵۰

بستان قدح از دستم ای مست که من مستم

کز حلقه هشیاران این ساعت وارستم

هشیار بر رندی ضدی بود و ضدی

همرنگ شو ای خواجه گر فوقم اگر پستم

هر چیز که اندیشی از جنگ از آن دورم

هر چیز که اندیشی از مهر من آنستم

تا عشق تو بگرفتم سودای تو پذرفتم

با جنگ تو یکتاام با صلح تو همدستم

اسپانخ خویشم دان با ترش پز و شیرین

با هر چه شدم پخته تا با تو بپیوستم

بی‌کار بود سازش سازش نبود نازش

گر جست غلط از من من مست برون جستم

مستی تو و مستی من بربسته به هم دامن

چون دسته و چون هاون دو هست و یکی هستم

کلیات شمس یا دیوان کبیر با تصحیحات و حواشی بدیع‌الزمان فروزانفر » تصویر 753

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 549

عندلیب :

بابک

۱۳۹۸/۱۰/۱۳ - ۰۷:۵۶:۴۴

(منوچهر جمالی): در جشن عروسی ، دامن عروس و داماد را به هم می بستند در آفرینندگی و حرکت، یکی بودن، نه در سکون همانسان ، درون و برون ( باطن و ظاهر، بخش درونسو و بخش برونسو ) ، فراز و فرود ، « جفت هم در آفرینش » بودند . مثلا در آغاز بندهش دیده میشود که اهورامزدا ، فرازپایه است. این بدان معناست که اهورامزدا ، هیچگاه فرود نمیآِید .در حالیکه در شاهنامه دیده میشود که سیمرغ که خدای ایران بود ، نه تنها با زال ، همخانه و جفت است ، بلکه هم به سام ، و هم به رستم ، خودش ، فرود میآید ، و با رستم ، جفت میگردد . سایه انداختن بر رستم ، ایستادن سیمرغ بر سر رستم و مالیدن ( همآغوشی ) پرش بر سر رستم ، اینها بیان فرود آمدن خدا به گیتی و به انسان است. الاهان ادیان نوری خودشان ، هیچگاه به خودی خودشان، فرود نمیآیند و خودشان، هرگز، « با گیتی ، و با انسانها » نمی آمیزند . فهمیدن جهان و تاریخ و انسان ، با مقولات « زیربنا و روبنا » ، یا با « علت و معلول » یا با « درونسو و برونسو » ، یا با مقولاتِ « روشنی و تاریکی » ، انداختن روبنا و چهره و ظاهر ، یا معلول، یا درونسو ، یا« هرچه در تاریکی است » ، از اصالت است .

بابک بامداد مهر

۱۴۰۲/۰۸/۰۲ - ۰۳:۵۰:۱۳

مستی تو و مستم من البته از مولوی بعید نیست گفته باشد:مستی تو و مستی من.

بابک بامداد مهر

۱۴۰۲/۰۸/۰۲ - ۰۳:۵۲:۳۶

معنی اینطور یک مست مثل تو ویک مست من ...

مولانا

غزل شمارهٔ ۱۴۵۰

تصاویر و صوت

عندلیب :

نظرات

بابک

بابک بامداد مهر

بابک بامداد مهر