مولانا
غزل شمارهٔ ۱۸۰۴
۱
با آن سبک روحی گل وان لطف شه برگ سمن
چون او ببیند روی تو هر برگ او گردد سه من
۲
ای گلشن تو زندگی وی زخم تو فرخندگی
وی بنده‌ات را بندگی بهتر ز ملک انجمن
۳
گفتی که جان بخشم تو را نی نی بگو بکشم تو را
تا زنده‌ای باشم تو را چون شمع در گردن زدن
۴
زاهد چه جوید رحم تو عاشق چه جوید زخم تو
آن مرده‌ای اندر قبا وین زنده‌ای اندر کفن
۵
آن در خلاص جان دود وین عشق را قربان شود
آن سر نهد تا جان برد وین خصم جان خویشتن
۶
ای تافته در جان من چون آفتاب اندر حمل
وی من ز تاب روی تو همچون عقیق اندر یمن
تصاویر و صوت
نظرات
فضه
فضه