مولانا
غزل شمارهٔ ۲۰۲۰
۱
ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان عشق را نالان مکن
۲
باغ جان را تازه و سرسبز دار
قصد این مستان و این بستان مکن
۳
چون خزان بر شاخ و برگ دل مزن
خلق را مسکین و سرگردان مکن
۴
بر درختی کآشیان مرغ توست
شاخ مشکن مرغ را پران مکن
۵
جمع و شمع خویش را برهم مزن
دشمنان را کور کن شادان مکن
۶
گرچه دزدان خصم روز روشنند
آنچ می‌خواهد دل ایشان مکن
۷
کعبه اقبال این حلقه است و بس
کعبه اومید را ویران مکن
۸
این طناب خیمه را برهم مزن
خیمه توست آخر ای سلطان مکن
۹
نیست در عالم ز هجران تلخ‌تر
هرچه خواهی کن ولیکن آن مکن
تصاویر و صوت
نظرات
منصور نگهداری
کیمیا
احمد مولوی
پریچهر
داود پوراکبریان
علیرضا رضایی
محمدرضا
بابک نعمتی
رضا ستخر
ســراج
فرناز
اسد الله
حسن روشن
حسین بنی احمد
پاسخ خانم پریچهر و آقای اسدالله : بیت ۲: خداوندا باغ جان ما که با یاد تو تازه و سرسبز می شود را با ایمان و یادت سرسبز کن و ما مستان خودت ، که جانمان مانند بوستان توست، را تشنه رها مکن! این شعر در اصل دعاست، خطاب به خداوند، برای تخفیف سختی های زمانه برای مومنین واقعی و باطنی، چرا که هر چه به آخرالزمان نزدیکتر می‌شویم این سختی‌ها بیشتر میشوند. کعبه سعادت و نیکبختی در اصل حلقه ذکر خداوند است، مانند حلقه طواف حجاج به دور خانه کعبه ( یا قلب مومن که عرش الرحمن است) که انسان در اصل فقط بواسطه آن نجات می یابد.
سوشیانت کیخسروی