مولانا
غزل شمارهٔ ۲۱۵۹
۱
باده چو هست ای صنم بازمگیر و نی مگو
عرضه مکن دو دست تی پر کن زود آن سبو
۲
ای طربون غم شکن سنگ بر این سبو مزن
از در حق به یک سبو کم نشده‌ست آب جو
۳
زان قدحی که ساحران جان به فدا شدند از آن
چون کف موسی نبی بزم نهاد و کرد طو
۴
فاش بیا و فاش ده باده عشق فاش به
عید شده‌ست و عام را گر رمضان است باش گو
۵
رغم سپید ماخ را رقص درآر شاخ را
و آن کرم فراخ را بازگشای تو به تو
۶
مهره که درربوده‌ای بر کف دست نه دمی
و آن گروی که برده‌ای بار دوم ز ما مجو
۷
مرده به مرگ پار من زنده شده ز یار من
چند خزیده در کفن زنده از آن مسیح خو
۸
منکر حشر روز دین ژاژ مخا بیا ببین
رسته چو سبزه از زمین سروقدان باغ هو
۹
خامش کرده جملگان ناطق غیب بی‌زبان
خطبه بخوانده بر جهان بی‌نغمات و گفت و گو
تصاویر و صوت
نظرات
محمد
بزرگمهر