مولانا

غزل شمارهٔ ۲۳۲۲

هر روز فقیران را هم عید و هم آدینه

نی عید کهن گشته آدینه دیگینه

عیدانه بپوشیده همچون مه عید ای جان

از نور جمال خود نی خرقه پشمینه

ماننده عقل و دین بیرون و درون شیرین

نی سیر درآکنده اندر دل گوزینه

درپوش چنین خرقه می‌گرد در این حلقه

مانند دل روشن در پیشگه سینه

در جوی روان ای جان خاشاک کجا پاید

در جان و روان ای جان چون خانه کند کینه

در دیده قدس این دم شاخی است تر و تازه

در دیده حس این دم افسانه دیرینه

کلیات شمس یا دیوان کبیر با تصحیحات و حواشی بدیع‌الزمان فروزانفر » تصویر 1311

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 858

بابک

۱۳۹۸/۱۱/۰۱ - ۰۶:۲۰:۲۸

اجتماع ، نمی‌خواهد هیچکس را آنطور که از خودش هست ، ببیند ، بلکه می‌خواهد هر کسی را، انطور که از اجتماع ، هست ببیند . اینست که آدم و حوا درباغ عدن ( در تورات ) خود را ازشرم و ترس یهوه، پنهان میکنند ، چون به آن بینش یافته اند ، که یهوه ، نمی‌خواهد آن‌ها را آن طور که درخواست خود در خوردن از درخت ممنوعه ، برغم یهوه ، از خود شده اند ببیند . پوشیدن لباس ، نماد آنست که انسان ، به رنگی و صورتی درمی‌آید که جامعه، یا مرجع اقتدار ، می پسندد، یا تاب آن‌را می‌آورد . جامه و پوشاک ، بیان پذیرفتن مرجع قدرت و بینش حاکم است . بینش حقیقی ، بینش زاده از خود است. هم‌چنین واژه لـُخت ، از واژه لوخ ساخته شده است که به معنای نی =

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۳۲۲

تصاویر و صوت

نظرات

بابک