مولانا
غزل شمارهٔ ۲۴۰۲
۱
باده بده ساقیا عشوه و بادم مده
وز غم فردا و دی هیچ به یادم مده
۲
باده از آن خم مِه پر کن و پیشم بنه
گر نگشایم گره هیچ گشادم مده
۳
چون گذرد می ز سر گویم ای خوش پسر
باده نخواهم دگر مست فتادم مده
۴
چاکر خنده توام کشته زنده توام
گر نه که بنده توام باده شادم مده
۵
فتنه به شهر توام کشته قهر توام
گر نه که بهر توام هیچ مرادم مده
۶
صدقه از آن لعل کان بخش بر این پرزیان
ور ز برای تو جان صدقه ندادم مده
۷
از سر کین درگذر بوسه ده ای لب شکر
بر سر هر خاک سر گر ننهادم مده
۸
هر که دوم بار زاد عشق بدو داد داد
صد ره از صدق و داد گر بنزادم مده
۹
شمس حق نیک نام شد تبریزت مقام
گر نشکستم تمام هیچ تو دادم مده
تصاویر و صوت
نظرات