مولانا
غزل شمارهٔ ۲۵۶۹
۱
آن زلف مسلسل را گر دام کنی حالی
در عشق جهانی را بدنام کنی حالی
۲
می‌جوش ز سر گیرد خمخانه به رقص آید
گر از شکرقندت در جام کنی حالی
۳
از چشم چو بادامت در مجلس یک رنگی
هر نقل که پیش آید بادام کنی حالی
۴
حاشا ز عطای تو کان نسیه بود ای جان
گر تشنه بود صادق انعام کنی حالی
۵
ای ماه فلک پیما از منزل ما تا تو
صدساله ره ار باشد یک گام کنی حالی
۶
از لطف تو از عقرب صد شیر بجوشیده
و آن کره گردون را هم رام کنی حالی
۷
بر بام فلک صد در بگشاید و بنماید
گر حارس بامت را بر بام کنی حالی
۸
هر خام شود پخته هم خوانده شود تخته
گر صبح رخت جلوه در شام کنی حالی
تصاویر و صوت
نظرات
مهدی