مولانا

غزل شمارهٔ ۲۶۸

فدیتک یا ذا الوحی آیاته تتری

تفسرها سرا و تکنی به جهرا

و انشرت امواتا و احییتهم بها

فدیتک ما ادریک بالامر ما ادری

فعادوا سکاری فی صفاتک کلهم

و ما طعموا ثما و لا شربوا خمرا

ولکن بریق القرب افنی عقولهم

فسبحان من ارسی و سبحان من اسری

سلام علی قوم تنادی قلوبهم

بالسنه الاسرار شکرا له شکرا

فطوبی لمن ادلی من الجد دلوه

و فی الدلو حسنا یوسف قال یا بشری

یطالع فی شعشاع و جنه یوسف

حقائق اسرار یحیط بها خبرا

تجلی علیه الغیب و اندک عقله

کما اندک ذاک الطور و استهدم الصخرا

فظل غریق العشق روحا مجسما

و نورا عظیما لم یذر دونه سترا