مولانا
غزل شمارهٔ ۲۷۹۴
۱
ای ملامت گر تو عاشق را سبک پنداشتی
تا به پیش عاشقان بند و فسون برداشتی
۲
گه مثال و رمز گویی گه صریح و آشکار
تخم را اندر زمین ریگ ما چون کاشتی
۳
ای زمین ریگ شرمت نیست از انبار تخم
فارغی چون تخم‌ها را تو عدم انگاشتی
۴
ای زمین تخم گیر آخر توی هم اصل تخم
کز نتیجه خویش شاخ سنبلی افراشتی
۵
چونک هر جزوی به غیر اصل خود پیوند نیست
تو چرا طیره شدی و پند و جنگ آغاشتی
۶
ریش خندی می‌کند بر پند تاب عاشقی
کی شود سرد آتشی از پند و جنگ و آشتی
۷
ماهتاب ار چه جهان گیرد تو در تبریز باش
در شعاع شمس دین زیرا که مرغ چاشتی
تصاویر و صوت
نظرات
ناصر از آنکارا