مولانا

غزل شمارهٔ ۲۹۹۸

سوگند خورده‌ای که از این پس جفا کنی

سوگند بشکنی و جفا را رها کنی

امروز دامن تو گرفتیم و می‌کشیم

تا کی بهانه گیری و تا کی دغا کنی

می‌خندد آن لبت صنما مژده می‌دهد

کاندیشه کرده‌ای که از این پس وفا کنی

بی تو نماز ما چو روا نیست سود چیست

آنگه روا شود که تو حاجت روا کنی

بی بحر تو چو ماهی بر خاک می‌طپیم

ماهی همین کند چو ز آبش جدا کنی

ظالم جفا کند ز تو ترساندش اسیر

حق با تو آن کند که تو در حق ما کنی

چون تو کنی جفا ز کی ترساندت کسی

جز آنک سر نهد به هر آنچ اقتضا کنی

خاموش کم فروش تو در یتیم را

آن کش بها نباشد چونش بها کنی

کلیات شمس یا دیوان کبیر با تصحیحات و حواشی بدیع‌الزمان فروزانفر » تصویر 1737

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1099

فاطمه زندی :

nabavar

۱۴۰۲/۱۱/۰۳ - ۱۷:۱۳:۳۱

غزلی از ” نیا “ در همین زمینه : مهر یارهر دم هزار نیزه ز مژگان رها کنی مارا اسیر عشوه و ناز و ادا کنی در بارگاه عشق دم از عهد می زنیانگه به دوستی و محبت جفا کنیگفتی که خون به دل نکنی دلشکسته راما را سرشک سرخ نهان بر ملا کنیاز هر شکنج موی تو بس فتنه ها بپاستفتانه وش به سوته دلان فتنه ها کنیبلبل به ناله گفت که نا مهربان، گل استمهر ت چنان گل است و همان بر ” نیا “ کنی

مولانا

غزل شمارهٔ ۲۹۹۸

تصاویر و صوت

فاطمه زندی :

نظرات

nabavar