مولانا
غزل شمارهٔ ۳۰۵۷
۱
اگر ز حلقه این عاشقان کران گیری
دلت بمیرد و خوی فسردگان گیری
۲
گر آفتاب جهانی چو ابر تیره شوی
وگر بهار نوی مذهب خزان گیری
۳
چو کاسه تا تهیی تو بر آب رقص کنی
چو پر شدی به بن حوض و جو مکان گیری
۴
خدای داد دو دستت که دامن من گیر
بداد عقل که تا راه آسمان گیری
۵
که عقل جنس فرشته‌ست سوی او پوید
ببینیش چو به کف آینه نهان گیری
۶
بگیر کیسه پرزر باقرضواالله آی
قراضه قرض دهی صد هزار کان گیری
۷
به غیر خم فلک خم‌های صدرنگ است
به هر خمی که درآیی از او نشان گیری
۸
ز شیر چرخ گریزی به برج گاو روی
خری شوی به صفت راه کهکشان گیری
۹
وگر تو خود سرطانی چو پهلوی شیری
یقین ز پهلوی او خوی پهلوان گیری
۱۰
چو آفتاب جهان را پر از حیات کنی
چو زین جهان بجهی ملک آن جهان گیری
۱۱
برآ چو آب ز تنور نوح و عالمگیر
چرا تنور خبازی که جمله نان گیری
۱۲
خموش باش و همی‌تاز تا لب دریا
چو دم گسسته شوی گر ره دهان گیری
تصاویر و صوت
نظرات
شیما میم.