مولانا
غزل شمارهٔ ۳۰۷۷
۱
ایا مربی جان از صداع جان چونی
ایا ببرده دل از جمله دلبران چونی
۲
ز زحمت شب ما و ز ناله‌های صبوح
که می‌رسد به تو ای ماه مهربان چونی
۳
ایا کسی که نخفت و نخفت چشم خوشت
ز لکلک جرس و بانگ پاسبان چونی
۴
ایا غریب فلک تو بر این زمین حیفی
ایا جهان ملاحت در این جهان چونی
۵
ز آفتاب کی پرسد که چون همی‌گردی
به گلستان که بگوید که گلستان چونی
۶
ز روی زرد بپرسند درد دل چونست
ولی کسی بنپرسد که ارغوان چونی
۷
چو روی زشت به آیینه گفت چونی تو
بگفت من چو چراغم تو قلتبان چونی
۸
جواب گفت که من بازگونه می‌پرسم
مثال کشت که گوید به آسمان چونی
۹
دهان گشادم یعنی ببین که لب خشکم
که تا شراب تو گوید که ای دهان چونی
۱۰
ز گفت چون تو جویی روان شود در حال
میان جان و روانم که ای روان چونی
۱۱
بگو تو باقی این را که از خمار لبت
سرم گران شد پرسش که سرگران چونی
تصاویر و صوت
نظرات
فاطمه زهرانادری