مولانا
غزل شمارهٔ ۳۰۹
۱
واجب کند چو عشق مرا کرد دل خراب
کاندر خرابه دل من آید آفتاب
۲
از پای درفتاده‌ام از شرم این کرم
کان شه دعام گفت همو کرد مستجاب
۳
بس چهره کو نمود مرا بهر ساکنی
گفتم که چهره دیدم و آن بود خود نقاب
۴
از نور آن نقاب چو سوزید عالمی
یا رب چگونه باشد آن شاه بی‌حجاب
۵
بر من گذشت عشق و من اندر عقب شدم
واگشت و لقمه کرد و مرا خورد چون عقاب
۶
برخوردم از زمانه چو او خورد مر مرا
در بحر عذب رفتم و وارستم از عذاب
۷
آن را که لقمه‌های بلاها گوار نیست
زانست کو ندید گوارش از این شراب
۸
زین اعتماد نوش کنند انبیا بلا
زیرا که هیچ وقت نترسد ز آتش آب
تصاویر و صوت
نظرات
..