مولانا
غزل شمارهٔ ۳۱۷۴
۱
صد دل و صد جان بدمی دادمی
وز جهت دادن جان شادمی
۲
ور تن من خاک بدی این نفس
جمله گل و عشق و هوس زادمی
۳
از جهت کشت غمش آبمی
وز جهت خرمن او بادمی
۴
گر ندمیدی غم او در دلم
چون دگران بی‌دم و فریادمی
۵
گر نبدی غیرت شیرین من
فخر دو صد خسرو و فرهادمی
۶
گر نشکستی دل دربان راز
قفل جهان را همه بگشادمی
۷
ور همدانم نشدی پای گیر
همره آن طرفهٔ بغدادمی
۸
بس که همه سهو و فراموشیم
گر نبدی یاد تو من یادمی
۹
بس! که برد سر و پی این زبان
حسره که من سوسن آزادمی
تصاویر و صوت
نظرات
طوطی
طوطی
نبی گیلانی
بی نشان